Fantastyczna książka. Początkowo nie byłam do niej nastawiona entuzjastycznie, bo nie lubię małych form. Zbiory wierszy, opowiadań, felietonów, to nie dla mnie. Ja lubię czuć w dłoni opasłe tomiszcze, które z każdą stroną obiecuje więcej i więcej, ale na ten sam temat. Tylko że Kapuściński jest wyjątkowy. W krótkich, kilkuzdaniowych czasem, tekstach prezentuje nam swoją wyjątkową zdolność do czynienia trafnych obserwacji i wnioskowania. Zdumiewają mnie ilości przewijających się przez te kartki osób, miejsc, książek, przemyśleń. Niewielu mamy tak inteligentnych, mądrych i ciepłych ludzi.

Książkę pożyczyłam z biblioteki, jednak oczarowała mnie na tyle, że sporą jej część przepisałam do mojego zeszytu z ciekawostkami. Miałam zamiar skracać moje ulubione perełki tak, by się nie napracować, ale i nie zagubić ich sensu. Okazało się to jednak niemożliwe. Maksimum treści - minimum słów, oto dewiza autora. W tej książce wszystko jest niezastąpione i niezbędne. Warto przeczytać po to, by dowiedzieć się, dlaczego autor jechał pustym autobusem przytulony do starego Murzyna, ilu chamów potrzeba do zepsucia imprezy kulturalnych ludzi i na odwrót, oraz dlaczego środki masowego przekazu mają na nas olbrzymi wpływ nawet wtedy, gdy uważamy, że kłamią. To są naprawdę ciekawe zagadnienia. I autor o nich w ciekawy sposób pisze. Przystaje nad pozornie banalnymi doświadczeniami, które mogłyby być udziałem każdego z nas, i czyni z nich materiał na literaturę. Oto sztuka!