Książka: Lapidarium

Nie da się ukryć, że mojemu pokoleniu przyszło żyć w "ciekawych czasach", kiedy to upadały i rodziły się nowe systemy, znikały i powstawały państwa, a dostęp i przepływ wszelakiej informacji tak się rozpędziły, że zwyczajnie przestaliśmy za nimi nadążać. Z trudem przychodzi rozpoznać w dzisiejszej rzeczywistości tamten świat, w którym kilkadziesiąt, kilkanaście lat temu się urodziliśmy. Kapuściński próbuje w swoim "Lapidarium" ten czas późnych lat 70. i początku 80. jakoś objąć i opisać, ale czy...

Fantastyczna książka. Początkowo nie byłam do niej nastawiona entuzjastycznie, bo nie lubię małych form. Zbiory wierszy, opowiadań, felietonów, to nie dla mnie. Ja lubię czuć w dłoni opasłe tomiszcze, które z każdą stroną obiecuje więcej i więcej, ale na ten sam temat. Tylko że Kapuściński jest wyjątkowy. W krótkich, kilkuzdaniowych czasem, tekstach prezentuje nam swoją wyjątkową zdolność do czynienia trafnych obserwacji i wnioskowania. Zdumiewają mnie ilości przewijających się przez te kartki o...

Lapidarium to miejsce (skwer w mieście, dziedziniec w zamku, patio w muzeum), gdzie składa się znalezione kamienie, szczątki rzeźb i fragmenty budowli - a to odłamek tułowia albo ręki, a to kawałek gzymsu czy kolumny, słowem, rzeczy będące częścią nie istniejącej (już, jeszcze, nigdy) całości i z którymi nie wiadomo, co robić.

Może pozostaną jako świadectwo czasu przeszłego, jako ślad prób, jako znaki? A może w naszym świecie, już tak rozrośniętym, tak ogromnym, a zarazem coraz bardziej chaotycznym i trudnym do objęcia, do uporządkowania, wszystko zmierza w stronę wielkiego collage'u, w stronę luźnego zbioru fragmentów, a więc - właśnie w stronę lapidarium?

[Czytelnik, Warszawa 2003]