Angielski ekonomista Thomas Malthus pod koniec osiemnastego wieku sformułował „prawo ludności”, mówiące, że skoro liczba ludzi przyrasta w postępie geometrycznym, a środki utrzymania tylko w postępie arytmetycznym, to w którymś momencie ludzkość będzie musiała ograniczyć swój przyrost – z własnej woli albo pod przymusem głodu. Burgess sytuuje akcję swojej książki właśnie w punkcie przecięcia maltuzjańskich krzywych. Eksperyment polegający ma wrzuceniu w tę sytuację bohatera i obserwowaniu, jak sobie poradzi zapewnia nam tony atrakcji – głód powoduje napięcia społeczne i musi się zrobić przygodowo. Zamykające się nożyce maltuzjańskich krzywych niechybnie coś komuś obetną. Politycy starają się, coraz mniej ortodoksyjnymi metodami, radzić sobie z problemem, a bohaterowie próbują jakoś przeżyć w tych ciekawych czasach. Istotnym elementem książki jest teza o cykliczności historii, którą główny bohater przedstawia już na początku swoim zupełnie niezainteresowanym słuchaczom na lekcji historii. Rodzi to ciekawą sytuację, kiedy bohater walcząc o życie pośrodku pandemonium jednocześnie zdaje sobie sprawę z dynamiki zjawisk społecznych, rozumie powody, zna dalszy rozwój wypadków – może nie we wszystkich drastycznych szczegółach, ale przynajmniej w ogólnym zarysie. Co niekoniecznie mu doraźnie pomaga, ale czytelnikowi daje dodatkową uciechę.

Dobra książka – zarówno dla miłośników opowieści, jak i dla fanów śledzenia w encyklopediach ścieżek idei autora. Oraz pokrzykiwania na niego „Bzdura!” i „To wcale nie wynika!”.