Z uwagi na moje zainteresowania oraz studia, od jakiegoś czasu zaczytuję się w twórczości pisarzy angielskich i amerykańskich. Odkąd pamiętam moim ulubionym pisarzem był (i jest :-) William Shakespeare. W przypadku Shakespeare'a sprawa wydaje się być trochę dziwna, gdyż pisarz ten zaczął pisać wiersze dla pieniędzy, oczekując, iż odniosą one sukces komercyjny, nie spodziewając się, że zapisze się na kartach literatury (nie tylko angielskiej) jako jeden z najwybitniejszych pisarzy. Z uwagi na fakt, iż kocham literaturę, postanowiłem zostawić w niej cząstkę siebie. Myślę, że nie jestem jeszcze aż tak bardzo zaawansowanym znawcą literatury angielskiej czy amerykańskiej, by pisać w języku angielskim, więc tworzę w języku polskim. Myślę jednak, że ważniejsze jest to, co chce się przekazać, niż język, w którym zostało dane dzieło napisane. W końcu literatura tłumaczona jest na wiele języków. Poniżej prezentuję kilka swoich wierszy. Prosiłbym o wyrażanie opinii na temat tej twórczości. Bardzo dziękuję Netusi, która czuwa nad poprawnością językową moich wierszy. Jest wspaniałą, inteligentną kobietą o wielkich kompetencjach i sercu. Jeszcze raz, dziękuję.

DZIĘKUJĘ, POZOSTANĘ SOBĄ


Po bezdrożach oceanu
W gęstwinie porannych mgieł
Dryfuje opuszczona łódź.
Bezwładnie, samotnie,
Błagając by nią
Ktoś pokierował.
Czasem przybije do brzegu
Lecz bezwzględne prądy
Rozkażą jej płynąć dalej.
Trafi na zarośla,
Nie pomogą jej.
Odebrał już czas wszystko
Co ważne i co miało sens.
Taki jej los.
W pamięci pozostają chwile
Gdy służyła wiernie.
W pamięci pozostaje człowiek,
Który o nią dbał.
Bezlitosne fale rozbijają się o kadłub
Tworząc co raz to nowe wyżłobienia,
Odrywając kawałek po kawałku.
W przeszłości lata świetności,
Lata dobre i złe.
W przypływie oceanu samotnie
Tonie.
"Istniałam" - zdaje się mówić
Gdy przygodny rybak
Napotka kawałek drewna.
"Byłam i pozostanę sobą,
Gdziekolwiek lub czymkolwiek będę."


JESTEŚ CZŁOWIEKIEM


W dobie nieprawości
Wir nienawiści i nietolerancji
Wciągnął młodego człowieka
Do swojego królestwa.
Przestraszony, zdesperowany
Próbował odejść, lecz
Wszystkie drogi zamknięte.
Począł szukać miejsca dla siebie
Lecz nie był w stanie
Znaleźć takowego.
Zapadł zmrok,
Dotarł do przystani,
W której w spokoju
Położyć się mógł.
Kiedyś ciemna noc
Pochyli się i zapłacze
Nad człowiekiem, którego
Na tym świecie
Być nie powinno.
Otuli go aksamitem ciszy
Szepcząc do ucha:
"Śpij spokojnie. Nazajutrz
Wszystko będzie dobrze.
Bądź silny byś mógł
Cieszyć się tym dniem.
Bądź sobą, bo,
Choć innym, jesteś człowiekiem."


MIŁOŚCIĄ OBDARZYĆ


W starej budzie,
Niczym w więzieniu,
Spragniony i wygłodniały,
Ze spuszczoną głową
Czeka samotnie
Pies przykuty łańcuchem
Do skraju swojego domu.
Łańcuchem, który kaleczy
Psychikę stworzenia.
Próbuje przegryźć więzy,
Chce poczuć smak wolności.
Oczy zmęczone, zakrwawione
Błagają, by móc choć raz
Ujrzeć słońce.
Kiedy przyjdzie ten, który
Obiecywał obdarzyć miłością,
Pomimo otwartych ran,
Wierząc, że los się odmieni,
Bez chwili zastanowienia
Szczerym uśmiechem
Wita swojego oprawcę.
Poprzez łzy żalu
Wyznaje miłość,
Wybacza po raz kolejny.
Nieszczęśliwy, wciąż kocha.
Do końca życia.
Jak wszyscy potrzebuje kogoś,
Kto pogłaszcze po głowie,
Przytuli choćby na krótko.
Przyszedł po raz ostatni
I zabił.


GDYBY MIAŁA



"Gdyby kózka nie skakała
To by nóżki nie złamała."
A kózka by nóżkę złamała
Gdyby tylko ją miała.