Nie ma kobiet, które by we własnym, osobistym cierpieniu odkrywały  i s t o t ę  cierpienia, ponieważ są one zamknięte na wymiar powszechny. Jako istoty z gruntu   b i e r n e,  swych subiektywnych doświadczeń nie przekształcają w żaden sposób, nie poddają obróbce, nie przeżywają ich z ową intensywnością, która oczyszcza i uwzniośla, lecz poddają się im całkowicie. Duchowe stany u kobiet nie są twórcze, gdyż obracają się w sferze czysto indywidualnej i akcydentalnej, jako takie są więc pozbawione znaczenia i wartości symbolicznej, nic nie objawiają. Kobieta jest zwierzęciem niezdolnym do kultury i ducha; ten wszakże, kto ową bezpłodność próbuje wyjaśniać okolicznościami historycznymi, daje dowód haniebnej ignorancji. Kobiety nic nie stworzyły w żadnej dziedzinie. [...] W swojej esencji kobieta jest istotą otwartą jedynie na witalne wartości Erosa, zamkniętą zaś zupełnie na wartości nadbudowane nad tamtymi albo od nich pochodzące. Lubię kobiety, gdyż przy nich przestaję myśleć i mogę w pełni, acz przez krótki czas, przeżywać irracjonalność*.


---
* Emil Cioran, "Na szczytach rozpaczy", tłum. Ireneusz Kania, wyd. Aletheia, 2007, s. 184-186.