Dodany: 04.04.2006 11:59|Autor:
z okładki
Barbara Piotrowska-Dubik
Urodziłam się 31 maja 1927 r. we Lwowie. Moje szczęśliwe dzieciństwo trwało 12 lat. A potem wojna, roztanie z ojcem.
13 kwietnia z mamą i dwoma młodszymi braćmi zostaliśmy wywiezieni do Kazachstanu. Sześć lat życia w skrajnej nędzy, głodzie i ciężkiej pracy fizycznej przeżyłam dzięki Opatrzności Bożej. Wróciłam do Ojczyzny 1 czerwca 1946 r.
Ukończyłam studia medyczne w Gdańsku. Zostałam lekarzem pediatrą. W Sodalicji Akademickiej poznałam mojego przyszłego męża, inż. Mariana Dubika, żołnierza AK z Gór Świętokrzyskich. Mieliśmy czworo dzieci, z których żyje dwoje. Obecnie mają one swoje własne rodziny, a ja mam dziesięcioro wnuków, najmilszy bilans mojego życia.
Jakże często proszą one: "Babuniu, opowiadaj o stepie, wielbłądach, lepiankach, zachodach słońca i groźnych buranach, o tym jak byłaś bardzo głodna, o Jędrusiu. ty na pewno jeszcze więcej pamiętasz".
- Pamiętam...
[Wydawnictwo im. Stefana Kardynała Wyszyńskiego „SOLI DEO”, 2001]
(c)Wszystkie prawa zastrzeżone. Kopiowanie bez zgody autora zabronione.