Użytkownik: Agis 29.08.2005 14:05 napisał(a):
Odpowiedź na: "Meir Ezofowicz" jest pow... | Ala To piękna książka, cieszę się, że jest jeszcze czytana :)

Użytkownik: antecorda 29.08.2005 20:20 napisał(a):
Odpowiedź na: To piękna książka, cieszę... | Agis Ze wszystkich książek Orzeszkowej, które czytałem ta podobała mi się najbardziej. Również gorąco polecam ją współczesnemu czytelnikowi, bo problem zrozumienia inności jest dziś równie palący jak wtedy (choć nie od razu - akceptacji, bo nie wszystko trzeba przecież akceptować). :)

Użytkownik: Agis 29.08.2005 20:33 napisał(a):
Odpowiedź na: Ze wszystkich książek Orz... | antecorda A wiesz antecordo, że my to czasem nawet podobnie myślimy? :)

Użytkownik: antecorda 30.08.2005 20:01 napisał(a):
Odpowiedź na: A wiesz antecordo, że my ... | Agis Też to zauważyłem :) Pozdrawiam! :)))

Użytkownik: Madzia19 31.08.2005 22:04 napisał(a):
Odpowiedź na: "Meir Ezofowicz" jest pow... | Ala Uważam tę książkę za niezmiernie ciekawą i pouczającą. Ukazuje problem braku akceptacji,zaściankowego i jednokierunkowego myślenia. Moim zdaniem jest to odpowiednia książka aby została wpisana na listę lektur obowiązkowych.
Dodatkowo porusza kwestię zydowską i pozwala na zapoznanie sie, choćby po części, z jakze bogatą i ciekawą kulturą zydowską. Gorąco polecam:)

Użytkownik: A.Grimm 11.08.2011 13:13 napisał(a):
Odpowiedź na: "Meir Ezofowicz" jest pow... | Ala Recenzja i komentarze są dowodem na to, że książka z powodzeniem poddała się procesowi aktualizacji. Problem inności stanowi bowiem leitmotiv naszych czasów, a perspektywa podmiotowa jest dominująca, stąd wnioski o "szukaniu własnej tożsamości". Tak, w XXI wieku jest to palący problem, bowiem nasza tożsamość jest w gruzach. Powieść Orzeszkowej jest natomiast odzwierciedleniem scjentystycznych obsesji pokolenia młodych pozytywistów, a problem asymilacji istnieje na jej marginesie. Dziwi mnie, że nikt o tym nie wspomniał, włącznie z antecordą, który - jak wynika z profilu - jest polonistą z wykształcenia. Nauka i wiedza mają zagwarantować szczęście ludzkości i ta myśl eksponowana jest przez Orzeszkową nieustannie. Po drugiej stronie stoi zabobon i religia. Młodzi przyjaciele Meira to nikt inny, jak młodzi pozytywiści, którym przyszło zderzyć się z ciasnotą myślenia ludzi z ich otoczenia. W rzeczywistości Szybów stanowi odbicie stosunków panujących w Polsce i jest wołaniem nie o asymilację, zaakceptowanie inności, itp., tylko o rozwój nauki, która ma być lekarstwem na wszystko. Dla nas jest to już mrzonka. Z tej iluzji zdali sobie sprawę sami pozytywiści już niebawem, natomiast wspominany problem inności wciąż jest na ustach wszystkich, włącznie z mediami i uniwersytetami, stąd też taka, a nie inna reinterpretacja utworu Orzeszkowej. Nawiasem mówiąc, pisarka w swojej naiwności nie zauważyła nawet, że już w "Meiru Ezofowiczu" podważyła to utopijne myślenie na przykładzie takich postaci jak chociażby Leopold. Scjentyzm nie był w stanie zagwarantować żadnej uniwersalnej recepty na nieszczęścia tego świata, przeciwnie, doprowadził do jeszcze większej zapaści.

Stylizacji jest tu tyle, co kot napłakał. Poza nielicznymi wtrętami z jidysz i hebrajskiego nic więcej tutaj nie zobaczymy, wszak przedstawieni w książce Żydzi nie mówią po polsku. Trzeba o tym pamiętać. Mówić po polsku potrafią tam nieliczni i czynią to tylko w kontakcie z dziedzicem Kamiońskim. A i wtedy narratorka nie wysila się na jakiś szczególny autentyzm, chociaż wspomina, że ów Żyd rozmawiający ze szlachcicem posługuje się łamaną polszczyzną. Całość jest więc niejako przetłumaczona na polski, więc trudno wymagać, aby miała być ona specjalnie stylizowana.

Im dalej brnąłem w lekturę tej książki, tym bardziej współczułem Orzeszkowej i jej Meirowi. Nie dlatego, że otoczenie go tak prześladowało. Współczułem im tej naiwności...