Kiedy na zajęciach oglądałam musical "My Fair Lady" z Audrey Hepburn i Rexem Harrisonem w rolach głównych, po prostu urzekł mnie jego urok - dlatego właśnie sięgnęłam po sztukę Shawa "Pigmalion", na podstawie której wyreżyserowano ten spektakl. Nie zawiodłam się...

Fabuła książki jest prosta - profesor fonetyki, Henryk Higgins, zakłada się ze swoim znajomym, Pickeringiem, o to, że z młodej, "bidnej" kwiaciarki, Elizy, uczyni księżniczkę. Dziewczyna, chcąc zmienić swoje życie, przystaje na to i pod okiem obu panów przechodzi metamorfozę - uczy się poprawnej angielskiej wymowy, dobrych manier. Można by to porównać z historią Kopciuszka, brzydkiego kaczątka itp. Jednak nie do końca. Otóż okazuje się, że Higgins wcale nie jest księciem z bajki, daleko mu do ideału, a przede wszystkim jego stosunek do Elizy nie jest "królewski", co najlepiej wyraża się w słowach profesora: "...proszę ją [Elizę] zabrać do kuchni, rozebrać, oczyścić, oskrobać, wymaglować, a jakby nie chciało puszczać, użyć jakichś kwasów albo benzyny"*, a gdy całe przedsięwzięcie zakończyło się sukcesem - stwierdza nawet, że "to, co tu widzicie, jest tworem mojej pracy, stworzyłem to z liścia kapuścianego"*, by później (o wiele za późno) zdać sobie sprawę, iż się do niej przyzwyczaił...

Jeśli chodzi o tytuł, to pochodzi on od legendarnego króla Cypru, Pigmaliona, który był rzeźbiarzem. Zakochał się on w wyrzeźbionym przez siebie posągu. Bogini miłości, Afrodyta, rozczuliła się nad nim i ożywiła jego dzieło, nadając imię Galatea. Miłość Pigmaliona i Galatei nie była jednak tak prosta, jak można by sobie wyobrażać...

Polecam zarówno sztukę, jak i musical (w angielskiej wersji językowej oczywiście - cockney;)).



---
* George Bernard Shaw: "Pigmalion", tł. Florian Sobieniowski, wyd. PIW, 1972.