Zanurzona od dłuższego czasu w poezji angielskiej sprzed stu i więcej lat, od czasu do czasu nabieram ochoty na chwilową zmianę poetyckiej czasoprzestrzeni. Teraz wykorzystałam napotkany przypadkiem trop, który zawiódł mnie właśnie dokładnie tam, gdzie chciałam, czyli w inną epokę i inny obszar językowy. Może odrobinę wolałabym wydanie dwujęzyczne, ale zdaję sobie sprawę, że podwójna objętość to podwójny koszt, więc lepsze same przekłady, niż nic.

Antologia Radio Swoboda: Współczesna poezja rosyjska (antologia; Biełow Igor, Fanajłowa Elena (Fanajłowa Jelena), Goralik Linor i inni) zawiera utwory dziesięciorga poetów, reprezentujących trzy kolejne pokolenia (najstarszy, Wiaczesław Kuprijanow, urodzony w roku 1939, spokojnie mógłby być dziadkiem najmłodszego, Lwa Oborina, rocznik 1987). Proporcja męsko-damska nie jest równa: siedmiu mężczyzn, trzy kobiety; jak wyjaśnia twórca antologii w nocie końcowej, za dobór autorów w większej mierze niż on sam odpowiadają przedstawiciele rosyjskiego świata literackiego, uczestniczący w projekcie „Ambasadorzy Poezji”.
Za to w miarę równomierny jest podział treści: na każdego autora przypadło dwadzieścia stron, co przekłada się na piętnaście-dwadzieścia utworów (razem, jeśli dobrze policzyłam, 160 albo 161).

Oczekiwań nie miałam zbyt wygórowanych, bo współczesna poezja generalnie mniej mi odpowiada, niż trochę starsza; jeśli na przykład brać pod uwagę żyjących poetów polskich, w moim guście będzie ewidentnie raczej Lipska i Baran, niż Wolny-Hamkało i Świetlicki. W przypadku poezji rosyjskiej, jak się okazało, również najwięcej wierszy, które mi przypadły do gustu, wyszło spod pióra najstarszego z tej dziesiątki Wiaczesława Kuprijanowa. Jest ich aż sześć: „Kołysanka”, „Nagle mi się przyśniła Rosja”, „Ostatnia bitwa”, „Pomoc humanitarna”, „Jest życie i na innych planetach”; gwoli sprawiedliwości muszę jednak dodać, że tegoż autora cztery wiersze ze słowem „wideoklip” w tytule, „Symfonia krzesła opus 74” i „Oda do czasu” kompletnie do mnie nie dotarły. Najwyżej przeze mnie oceniony wiersz z całego tomu – „Mamo, mamo” – jest dziełem też już ponadsiedemdziesięcioletniego Igora Pomierancewa; drugi jego utwór, który zrobił na mnie duże wrażenie, to „Niewysłany list”. Również po dwa wiersze wyróżniłam w próbkach twórczości trojga czteredziestoparolatków; u Linor Goralik (to nierosyjsko brzmiące imię wynika pewnie z żydowskich korzeni poetki) były to „Narzędzie Twoje idzie już do domu” i „Poprzez czerwony las czerwony lis”, u Andrieja Rodionowa – „my marynarze poległego kurska” i „Droga którą szedł tato” (ten ostatni z drobnym zastrzeżeniem, że okropnie mi się nie podoba użyte w nim słowo „grzdyl”; ciekawe, jak było w oryginale?), a u Demiana Kudriawcewa – „Sprawa osobista” i „Czy już ostrzyżono ciepłe runo”. Jednym jedynym wierszem „Ale właśnie zmarł jeszcze jeden człowiek” trafił do mnie Dmitrij Wodiennikow; byłoby ich może więcej, gdyby nie wulgaryzmy wciśnięte bez potrzeby w niektóre całkiem też niezłe utwory. Pozostałej czwórce – Igorowi Biełowowi, Jelenie Fanajłowej, Marii Stiepanowej (której eseistyczno-wspomnieniową gawędę prozą czytam na raty od miesiąca z dużą satysfakcją) i Lwu Oborinowi – nie udało się do mnie przemówić; doceniam przesłanie niektórych ich wierszy, ale nie jest to poezja, jaką lubię.

Mimo, że niewiele tu utworów, które na długo zapamiętam, uważam to doświadczenie za przydatne, choćby po to, żeby wiedzieć, których autorów poszukać w sieci czy w innych antologiach, gdy znów mnie najdzie chęć skosztowania poezji zza wschodniej granicy.