Użytkownik: dagunia1 22.05.2004 17:20 napisał(a):
Odpowiedź na: Trudno w tym opowiadaniu ... | Hel67 Mnie się widzi, że Wharton jest wybitnie nudny. Przeżuwanie po wielekroć jednej fabuły (pean na cześć życia malarza) nuży czytelnika. Amerykańskie knoty.

Użytkownik: misiak297 25.04.2006 18:59 napisał(a):
Odpowiedź na: Mnie się widzi, że Wharto... | dagunia1 Dagunia zgadzam się z Tobą całkowicie! Niby jest powszechną prawdą, że w każdej książce jest coś z samego pisarza... Ale powielanie całkiem otwarcie swoich doświadczeń to przesada. Szczerze? Z perspektywy czasu cenię Whartona tylko za "Ptaśka", bo był naprawdę orginalny. W reszcie książek Autor zbyt podkreśla siebie samego. Szczytem jest dla mnie poddanie do literatury "Niezawinionych śmierci" - jest to coś na tyle osobistego, że gdybym był w podobnej sytuacji w życiu nie udostępniłbym tego w ramy tzw. literatury konsumcyjnej. Tylko to jest na tej zasadzie - a teraz opiszę stosunki z moim ojcem - i powstaje "Tato", a teraz sen, który mnie dręczył i musiałem się z nim rozprawić - mamy "Stado", a teraz gloryfikacja członków rodziny - "Historie rodzinne", a następnie pokażemy jak można fantastycznie przeżywać Święta - "Wieści" - rozumiesz o co mi chodzi, Daguniu?
Tak, czytałem Whartona. Ale potem poznałem Dostojewskiego, Wilde'a, Flauberta, Marqueza czy nawet Jane Austen. I - szczerze mówiąc - wolę tę Literaturę - przez duże "L".

Użytkownik: b-ilona 23.07.2007 18:31 napisał(a):
Odpowiedź na: Dagunia zgadzam się z Tob... | misiak297 W tamtym roku przeczytałam 3 książki Whartona i byłam zachwycona. Teraz następne 3 i już nie jestem. Nie nudzą mnie, ale też nie porywają. To, co lubię u tego autora, to poczucie humoru, które wydaje się niezamierzone. Być może moje jest jakieś spaczone, aczkolwiek dzisiaj pokładałam się ze śmiechu, czytając o wyrzucaniu dywanu przez balkon itp. "Dom nad Sekwaną" wcale mnie nie zachwycił, pewnie mogłabym obyć się bez tej pozycji, ale fakt, że dawno nie płakałam ze śmiechu. Podsumowując: nie żałuję.