Wielki las (Faulkner William) jest dla mnie książką dotykającą zagadnień metafizycznych: przemijania - odradzania się - powracania odmienionego. Powtarza się tu cykl pary chłopiec-myśliwy, odtwarzania i nauczania więzi z przyrodą, choć Faulkner jasno tu pokazuje - z każdym kolejnym pokoleniem przyroda oddala się, oddaje coraz więcej pola, owa relacja musi wyglądać coraz to inaczej, coraz trudniej przybliżyć się do samego serca wielkiego lasu, bo "(...) z roku na rok szosy są lepsze, a droga jest dłuższa".[139]

Ameryka (i nie tylko) rozrywana jest dwiema narracjami/stylami myślenia: tęsknotą za tym, co minęło i przemija przeciw próbie zapomnienia poprzez rzucenie się w wir życia. O tym mówi Muray Ostril słowami "And we used to sleep on the beach here, sleep overnight. They don't do it anymore... things changed." w intro do świetnego utworu "Sleep" grupy GodspeedYOU!BlackEmperor: https://www.youtube.com/watch?v=sjTiFrMaUtY ; tę nostalgię ma w sobie także film "Prosta historia" Lyncha. Tę wielką nostalgię za przemijającym ujmuje też w swych powieściach o jeszcze nie tak dawno dzikim i zapomnianym Beskidzie Niskim Stasiuk - a ja próbowałem to oddać w recenzji jego książki Wiatrem niesiony ten świat płynie w przeszłość .

Zbiór "najlepszych opowiadań myśliwskich Faulknera" to dla mnie także apoteoza zdrowego rozsądku, równocześnie smutna diagnoza naszych czasów - relatywistycznych, przekornie kwestionujących mądrości przekazywane z ojca na syna, budzących niepokoje często niepotrzebne. Pięknie pisze Faulkner:

"Był czas, kiedy mężczyzna nie musiał robić nic poza tym, że przez jedenaście i pół miesiąca pracował na farmie. Ale teraz już nie. Teraz nie wystarcza oddawać się tylko sprawom rolnictwa i myślistwa. Trzeba oddawać się sprawom ludzkości. (...) Więc pójdziesz do szkoły, bo musisz wiedzieć, DLACZEGO. Ktoś, kto się zajmuje tylko rolnictwem i myślistwem może jednocześnie uczyć się dostrzegać różnicę pomiędzy tym, co jest słuszne, a tym, co jest niesłuszne. I kiedyś to wystarczało: samo robienie tego, co jest słuszne. Ale teraz już nie. Teraz trzeba wiedzieć, DLACZEGO coś jest słuszne, a coś niesłuszne, i umieć to wytłumaczyć ludziom: trzeba im to wykazywać, mówić, uczyć ich, żeby umieli postępować słusznie i wiedzieli nie tylko, że to, co robią, jest słuszne, ale DLACZEGO jest słuszne. Więc pójdziesz do szkoły." [136-137]

Zastanawiam się, na ile w powieści (znakomitej!) Wielki las (Nienacki Zbigniew (właśc. Nowicki Zbigniew Tomasz)) nasz polski pisarz był pod wrażeniem amerykańskiego kolegi po piórze. Bo w rodzimym "Wielkim lesie" mamy takoż dzikie ostępy, psa podobnego Lwu, tak jak on inteligentnego i nieprzejednanego w swej cichej nienawiści. Mamy też walkę lasu - spersonifikowanego przez wiekowego bohatera, który na równi go nienawidzi co kocha i rozumie jego skargi i tajemny język - z "ludźmi lasu": drwalami, robotnikami leśnymi, myśliwymi, kłusownikami - którym "las odebrał duszę".

"Wielki las" to moje pierwsze spotkanie z Faulknerem - i na pewno nie ostatnie. Język urzeka, choć narracja bywa trudna i chaotyczna, zarazem barokowa jak i potoczna na styl strumienia świadomości. Nie wszystko było dla mnie zrozumiałe (np. opowieść o Murzynie wodza Issetibbehy), ale jak na to, że niezbyt interesują mnie opowiadania o myśliwych - było to spotkanie nad wyraz udane. A czekają na mnie powieści Faulknera sztandarowe - podobno trudniejsze, ale zarazem podejmujące prawdziwie pasjonującą mnie tematykę.