Quazi - użytkownik BiblioNETki

Atmosfera Caracas jest przygnębiająca, jest to ponure i brudne miasto. Niewiele dowiadujemy się o głównym bohaterze; z niewiadomych przyczyn, których sam nie chce roztrząsać, opuścił Paryż. Od samego początku zaznajamiamy się z jego obsesyjnymi myślami na temat jedzenia, ciągle jest głodny. Z powodu swojej tuszy ma kompleksy. Jego stosunek do siebie nieustannie się zmienia, raz popada w posępny nastrój, gotów przedsięwziąć drastyczne kroki, to znów wcale nie przejmuje się swoją otyłością. ...

Trudno przyjąć do wiadomości, że tak mogłaby się potoczyć ta historia... no cóż, naprawdę odczułam ulgę, gdy skończyłam czytać, opadło napięcie, zakończenie w pewnym stopniu pozytywne... ale pozostało mi kilka pytań: A gdyby tam były również dziewczynki? - czy popisywanie się chłopców doprowadziłoby do jeszcze większej tragedii? A gdyby były tam same dziewczynki? - na pewno byłoby nam trudniej nie panikować, ale czy byłoby nam łatwiej społecznie? A jak się dla nich potoczyła przyszłość?...

Tomik wierszy "Wołanie do Yeti" jest jednym z moich ulubionych. Znajduje się tam kilka - że tak to nazwę - standardów Wisławy Szymborskiej, jak choćby "Dwie małpy Bruegla", "Nic dwa razy", "Minuta ciszy po Ludwice Wawrzyńskiej", ulubiona przeze mnie "Jawność" czy śpiewana przez Grzegorza Turnaua "Atlantyda". Nastrój w tomiku zmienia się od wiersza do wiersza, od radosnego "Upamiętnienia", przez refleksyjne "Drobne ogłoszenia" i "Sen nocy letniej", aż po dotykający problemu holokaustu wiersz "...