BiblioNETka poleca

W każdym narodzie znajdzie się prędzej czy później kilku takich, którzy uważają, że są lepsi, piękniejsi i że losy/przeznaczenie/bóstwa* nakazują im misję cywilizowania innych narodów. Czasami takie przekonanie procentuje stworzeniem wielkiego eposu narodowego, dowodzącego słuszności niniejszej tezy. Mają więc Finowie swoją „Kalewalę”, Grecy „Iliadę” i „Odyseję”, Islandczycy „Eddy”, a my „Pana Tadeusza”. Zaś Rzymianie mieli Wergiliusza i jego „Eneidę”. Rzymska epopeja jest jakby ciągiem dal...

W starożytności były dwa sposoby pisania o historii: fantastyczny, poetycki, któremu patronował Herodot, oraz realistyczny, wypracowany przez Tukidydesa. Pierwszy charakteryzował się wymieszaniem wątków fantastycznych z faktami. Był bardzo poetyckim stylem pisania, wypełnionym ingerencjami bogów, cudownymi zdarzeniami i nieprawdopobieństwami. Drugi był suchym i zwięzłym opisem wydarzeń, czynionym - co charakterystyczne, głównie przez wojskowych (Tukidydes). Cezariańskiej relacji o wojnie gali...