Wacław Lednicki, urodzony w Moskwie w r. 1891, studiował na uniwersytetach w Krakowie (polonistykę) i w Moskwie (romanistykę i germanistykę). W czasie pierwszej wojny światowej działa w organizacjach polskich na terenie Rosji, służy jako ochotnik w formacjach polskich w latach 1918-1919, bierze udział w wojnie polsko-rosyjskiej r. 1920. Pracuje w dyplomacji, po czym wraca do studiów naukowych, uzyskuje doktorat w Krakowie i w r. 1926 docenturę historii i literatury rosyjskiej na uniwersytecie w Wilnie, a jesienią t.r. obejmuje katedrę literatur słowiańskich w Brukseli, w r. 1928 zaś katedrę literatury rosyjskiej w Krakowie, którą zatrzymuje do r. 1939.
Pod opieką rządów belgijskiego i włoskiego opuszcza okupowaną przez Niemców Polskę w r. 1940, a w wyniku przebiegu wydarzeń na Zachodzie, poprzez Francję, Hiszpanię i Portugalię przybywa w sierpniu t.r. do Stanów Zjednoczonych. Wykłada początkowo na Uniwersytecie Harvard w Cambridge, potem zaś na Uniwersytecie Kalifornijskim w Berkeley, gdzie zostaje profesorem zwyczajnym w r. 1945, a w latach 1949-1950 oraz 1952-1958 piastuje godność dziekana wydziału slawistycznego. Bibliografia jego zawiera ponad 200 tytułów w jęz. polskim, francuskim i angielskim.
Ledniccy odegrali wybitną rolę w dziejach Polski i naszej kultury w ostatnich 70 latach. Ojciec - Aleksander: znakomity w Moskwie na przełomie XIX i XX w. adwokat, świetny mówca i wielki polityk, przewodniczący w Dumie nie tylko Polakom, ale i przedstawicielom innych mniejszości w walce o autonomię. W latach 1914-1917 tworzy on w Rosji olbrzymią sieć organizacji pomocy polskim ofiarom wojny, prowadząc zarazem szeroką akcję polityczną, której uwieńczeniem było proklamowanie przez rosyjski Rząd Tymczasowy niepodległości Polski i ustanowienie Komisji Likwidacyjnej do spraw Królestwa Polskiego pod jego prezesurą. Po przewrocie bolszewickim oddaje swoje siły, jako przedstawiciel Rady Regencyjnej, opiece - ciężkiej i żmudnej - nad milionowymi rzeszami polskimi w Rosji. Żona - Maria: znakomicie pomaga mężowi we wszystkich jego poczynaniach; w latach 1903-1917 dom Lednickich staje się pod jej ręką polskim ogniskiem towarzyskim i wielkim salonem politycznym; oddaje się sama pracy społecznej, jako wieloletnia przewodnicząca Związku Kobiet Polskich w Moskwie. Córka - Maryla: uczennica sławnego Bourdelle'a, znakomita rzeźbiarka, dziełami swymi zdobywa uznanie dla sztuki polskiej we Francji, Włoszech i Ameryce.
[B. Świderski, Londyn 1963]