"»W szufladach ciasno, w szafach ciemno« pisze w incipicie wiersza »Pustostan« Piotr Gajda, diagnozując swój bogaty dorobek poetycki. »Wiązania wodorowe« faktycznie łączą wiersze Gajdy w jeden, konsekwentny poemat, mieszczący w sobie różnorakie idiosynkrazje i niejednokrotnie zachwyty tego, który ma odwagę spojrzeć w głąb pustego stanu świata, któremu poezja potrafi stawić opór, ale też przydać onirycznego sensu pod nieobecność sensu realnego. Język śni tu czarną jawę".
Krzysztof Siwczyk
"Przebogata w swej różnorodności językowej, tematycznej i formalnej twórczość poetycka Piotra Gajdy predestynuje go bez wątpienia do grona rozpoznawalnych współczesnych poetów polskich, czego potwierdzeniem jest wielopasmowy namysł interpretacyjny - w postaci licznych recenzji oraz szkiców krytycznych, jakie zostały poświęcone tej twórczości przez rodzimych krytyków na łamach wielu periodyków literackich (m.in.: »Nowe Książki«, »eleWator«, »Fraza«, »Opcje«, »artPapier«) - dowodliwie ukazujący walory indywidualnego, jedynego w swoim rodzaju, signum poetycko-literackiego. Odrębność, a także przyrodzona tej twórczości swoistość, to aspekty wywodzące się z fundamentalnego dla autora nastawienia wobec życia i rzeczywistości dookolnej jako przestrzeni konfrontacyjnej. Werbalizowanym przekonaniem takiego podejścia jest pojawiający się częstokroć lejtmotyw wiecznego agonu - pola walki o prawa do jedyności w każdej odsłonie duchowego oraz intelektualnego wnętrza artystycznej wrażliwości - stanowiącego rdzeń poetyckich rozpoznań, częstokroć napędzanych koniecznością prędkich demistyfikacji iluzyjnych wymiarów, w jakie wikła się współczesny człowiek. Gajda w każdym swym tomie wierszy przykłada swoje etyczne probierze - traktując je jednocześnie jako konieczne detektory - względem nasilającego się kryzysu świata coraz bardziej spauperyzowanych wartości. (…) Twórczość Gajdy będzie przeto gromkim znakiem stanowczej niezgody na tegoż rodzaju - dotkliwe w swej odhumanizowanej naturze - procedery, czynionej w duchu filozofii woli Człowieka zbuntowanego Alberta Camusa oraz jako wyraz surrealistyczno-egzystencjalnej wyzwolonej wyobraźni. Kontaminacja etycznego podejścia do uwarunkowań losów współczesnego człowieka z językowym idiomem - precyzyjnie rozstrajanym lokowaniem go na przecięciach paradoksu, groteski, ironii, powagi i żelaznej logiki - przynosi zasób spiętrzonych możliwości odczytań otchłanności pojedynczego życia, przejmowanego przez ciągi opresyjnych stanów, jakimi usiłuje się go manipulacyjnie pojmać. Twórczość z oporu wobec takich zakusów czerpie swe wielorodne źródło, a także czyni zeń swój totem, traktowany nierzadko przez poetę jako heterogeniczne łożysko estetycznych energii zasilających niezwykle sugestywnie interwencyjny lub kolizyjny charakter poetyckiego kroju języka".
Maciej Melecki
PIOTR GAJDA (ur. 1966) - poeta, autor książek poetyckich: "Hostel" (Łódź 2008), "Zwłoka" (Łódź 2010), "Demoludy" (Mikołów 2013), "Golem" (Mikołów 2014), "Śruba Archimedesa" (Łódź 2016), "To bruk" (Łódź 2018) oraz "Człowiek z halabardą" (Łódź 2020). Stały współpracownik Kwartalników Literacko-Artystycznych: "Arterie" i "Afront". Laureat Nagrody Otoczaka 2014 przyznanej przez Jerzego Suchanka. Stypendysta Funduszu Popierania Twórczości ZAIKS w roku 2016 i 2020. Jego wiersze przetłumaczono na języki: niemiecki, rumuński i bułgarski. Mieszka w Tomaszowie Mazowieckim.
[Instytut Mikołowski, 2021]