Książka: Jesień zapomnianych

W kryminałach najbardziej cenię nawet nie tyle samą zagadkę – choć nie powiem, żebym lubiła zbyt wcześnie dowiadywać się, kto zabił – ile jej tło, czy to będą ciekawe psychologicznie postacie, czy plastycznie ukazane środowisko. Przekonawszy się, że dwa pierwsze tomy śląskiej trylogii Anny Kańtoch cechują się tymi walorami, spodziewałam się, że trzecia im dorówna. Jej akcja usytuowana jest w czasie dużo wcześniej, niż tych poprzednich, cofając się do momentu, gdy Krystyna jest studentką prawa...

Październik 1966 roku. Krystyna Wojciechowska bez większego przekonania studiuje prawo. Trzy lata wcześniej w tajemniczych okolicznościach zniknął w Tatrach jej brat, Roman. Rodzina żyje w zawieszeniu, nie chcąc przyjąć do wiadomości, że coś zmieniło się na zawsze.

Tymczasem na katowickich Drugich Szopienicach młody mężczyzna, Karol Fiszel, znajomy z dzieciństwa Krystyny, odbiera sobie życie. Po pogrzebie okazuje się, że to nie pierwszy taki zgon w okolicy, a co więcej, wcześniejszymi interesował się Romek niedługo przed zaginięciem. W nadziei, że obie sprawy jakoś się ze sobą wiążą, Krystyna pomaga lokalnemu dziennikarzowi dotrzeć do rodzin zmarłych. Nad jesiennym śledztwem tej połączonej przez czysty przypadek pary unosi się złowrogi cień Wampira z Zagłębia, seryjnego i nieuchwytnego zabójcy kobiet…


Anna Kańtoch w zawikłaną kryminalną intrygę zręcznie wplata pytania o zadziwiające zdolności ludzkiej psychiki. Jak wiele potrafimy zracjonalizować, wybaczyć, zapomnieć, a ostatecznie po prostu wyprzeć, żeby żyć dalej? Gdzie przebiega granica, za którą staje się to niemożliwe? Co trzeba zrobić, by przestać być "dobrym chłopcem”?

Ostatni, najbardziej mroczny tom trylogii.


[Wydawnictwo Marginesy, 2022]