Dodany: 25.07.2006
|
Autor: Astral
„Zbieracze ziół”, „Lotos” i „Słowicze echo” – trzy mikropowieści – są pierwszą szerszą prezentacją Kima na gruncie polskim. Pisarz, uprawiający także malarstwo, tworzy prozę barwną i wyrazistą, o kunsztownej, inkrustowanej metaforami, niespiesznej narracji. Wyczulony jak mało kto na piękno przyrody, jest też Kim wrażliwym obserwatorem ludzkich przeżyć i doznań, twórcą rysowanych subtelną kreską wizerunków psychologicznych.
„W prozie tej tchnienie radości i dobroci odczuwamy w najbardziej tragicznych sytuacjach. Wchodzimy w świat, na który Kim spogląda oczami poety” – pisał Jurij Trifonow.
Anatolij Kim (ur. 1939), prozaik radziecki średniego pokolenia, pierwszy zbiór nowel, „Błękitna wyspa”, opublikował w 1976 r. Kolejne jego utwory, głównie tomy opowiadań i mikropowieści, to „Cztery spowiedzi” (1978), „Słowicze echo” (1980), „Nefrytowy pas” (1981) oraz powieść „Wiewiórka” (1984). Proza Kima, Koreańczyka, który dzieciństwo i wczesną młodość spędził na wyspie Sachalin, to egzotyczne dla nas zespolenie konwencji realistycznej z umownością, splot wątków baśniowych, zainspirowanych przez filozofię i folklor wschodni (głównie oczywiście koreański), z wydarzeniami, sytuacjami i postaciami dnia dzisiejszego. W pisarstwie Kima dominuje filozoficzna zaduma nad węzłowymi problemami ludzkiego życia, takimi jak narodziny, śmierć, przemijanie, więź odległych pokoleń. „Bez wiecznych, tragicznych tematów nie może istnieć wielka literatura” – powiada Kim i po takie właśnie tematy sięga.
[Państwowy Instytut Wydawniczy, 1988]