"Zasady śmiesznego zachowania" – czeska proza, do której idealnie pasują patetyczne i niemodne przymiotniki: piękna i mądra.
"Zasady śmiesznego zachowania" to rozdarta na trzy części intymna spowiedź bohatera, którego trafnie charakteryzuje pewna uwikłana w relację z nim kobieta: "Jesteś wiecznie niezadowolony, podkurwiony, nieokreślony, nie można się do ciebie zbliżyć, nie dasz się nabrać, robisz z siebie gwiazdę, chlejesz, rżysz jak koń, w środku cały się trzęsiesz, potem bierzesz stilnox, żeby zasnąć. Chcesz tak umrzeć? Chcesz i jeszcze będziesz z tego śmiesznie dumny".
Z każdą stroną książki coraz bardziej zaprzyjaźniamy się z dość irytującym facetem. Towarzyszymy mu, kiedy lata na paralotni odurzony psychotropami, robi bilans "straconych lat", zajmuje rozmową umierającego ojca, zbywa niedającą się zbyć panią czy płynie w dół delty Dunaju, żeby wysypać prochy ojca do najbardziej obrzydliwego z mórz, a, jak się okazuje, także symbolicznie odnaleźć samego siebie.
Proza Hakla unosi na hipnotyzujących falach pomysłowego języka, celnych obserwacji, zaskakująco intymnych zwierzeń i energicznych, dowcipnych dialogów.
Choć z książki możemy się dowiedzieć, co trzeba zrobić, żeby się ośmieszyć, ona sama zdecydowanie nie ośmiesza autora, przeciwnie – stawia go wśród najciekawszych osobowości literatury czeskiej.
Książkę wyróżniono prestiżową Nagrodą Josefa Škvoreckiego.
"Haklowi udało się zrobić w środowisku literatury czeskiej krok mozolny, ale niezwykle potrzebny: stworzyć postać".
Ondřej Horák, IHNED.cz
"W swojej nowej prozie Hakl wyrzuca za burtę wszelkie troski związane z wpływami innych autorów i wnosi do literatury czeskiej to, czego krytyka domagała się od ostatnich dwudziestu lat – pisarza w tradycyjnym, autorytatywnym tego słowa znaczeniu".
Petr Vaněk, iLiteratura.cz
"Proza Emila Hakla »Zasady śmiesznego zachowania« bez wątpienia wybija się ponad resztę literatury czeskiej powstałej w roku 2010. To na pewno najlepsza książka tego autora, i można chyba stwierdzić, że także jedna z najciekawszych czeskich pozycji, jakie w ogóle ukazały się po rozpadzie komunizmu".
Štěpán Kučera, Ascestinaru.cz
"Styl pisarski Hakla jest wyraźnie bardziej nowoczesny. W przeciwieństwie do bujnego, wręcz marnotrawczego toku tekstów Hrabala, styl Hakla jest oszczędny, lubi dialogi – najlepiej przebiegające w krótkich replikach, które często postawiają istotne sprawy w domyśle słuchacza (czytelnika)".
Pavel Mandys, Aktualne.cz
[Wydawnictwo Afera, 2013]