Książka: Się

W książce tej zachwyca mnie styl. Opisane są zwykłe rzeczy i zdarzenia, które towarzyszą człowiekowi na co dzień, ale... tu zwykła proza i prozaiczność zamieniają się w poezję. Słowa niby napisane ciurkiem wiążą się w rytmie, rymach, momentami wprost w motywach z poezji tegoż autora. Ukazane jest znaczenie, dobro wypływające z rzeczy niedocenianych, ale padają też słowa ostrej krytyki. Polecam.

Piękno. Magia. Poezja w każdym słowie z osobna, w całej książce. To jedna z tych książek, która stoi na półce przy łóżku, gotowa na każdy mój powrót, na każde kolejne błądzenie po jej kartkach, poszukiwania nowych znaczeń, na nowy mój zachwyt.

- Wesele
- El condor pasa
- Słuchanie
- Nocne popołudnie
- Lekcya języka angielskiego
- Naprzód, niebiescy
- Ktoś kiedyś gdzieś
- San Luis Potosi
- Marsz skorpiona
- Pokocham ją siłą woli
- Iście
- Słodycz i jad
- Się

[Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza, 1977]

Odbiegając nieco od treści książki, chcę napisać, że przypomniała mi ona o "szerszym spojrzeniu", "ujęciu całościowym"... każde "się" w tekście to jak puknięcie w głowę albo wewnętrzny kopniak. Mógłbym nawet powiedzieć, że "Się" to namiastka buddyzmu, tym bardziej cieszy, że na polskich drogach - w wydaniu Stachury.