Jan Prokop, ur. w 1931 w Częstochowie. Studia na Uniwersytecie Warszawskim i Uniwersytecie Jagiellońskim w latach 1949-1955. Historyk literatury, krytyk i publicysta. Pisywał m.in. w "Tekstach", "Tygodniku Powszechnym", "Zapisie", "Kulturze" (paryskiej), "Pulsie", "Miesięczniku Małopolskim", "Kulturze Niezależnej", "Dekadzie Literackiej", "Arce", "Arcanach", "W drodze", "Znaku". Pracował w Instytucie Badań Literackich PAN, wykładał literaturę polską na Università di Torino w Turynie, literaturę francuską na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Obecnie w WSP w Krakowie. Autor książek o poezji europejskiej i polskiej (m.in. "Euklides i barbarzyńcy" 1964, "Z przemian w literaturze polskiej 1907-1917" 1970, "Lekcja rzeczy" 1972, "Żywioł wyzwolony" 1978). Publikował także studia o literaturze, ideologii i wyobraźni zbiorowej, zwłaszcza dotyczące czasów PRL: "Szczególna przygoda żyć nad Wisłą" (Londyn 1985), "Letteratura e nazione" (Torino 1992), "Universum polskie" (1993), "Parole partisane" (1994), "Wyobraźnia pod nadzorem" (1994), "Pisarze w służbie przemocy" (1995), "Sowietyzacja i jej maski" (1997), "Lata niby-Polski" (1998).
[Viridis, 1999]