Po moim zachwycie Uległością (Houellebecq Michel) pojawiły się głosy na Biblionetce, że muszę przeczytać Raspaila, bo był pierwszy, Uległość jest właściwie wtórna, i w ogóle. No to przeczytałam. I jakże się cieszę, że Uległość była pierwsza. Po Raspailu nie sięgnęłabym po nic, co uchodzi za podobne. Książka jest pełna agresji i pogardy. "Żaden z was nie ma poczucia dumy ze swej białej skóry i jej znaczenia". Owszem, nie jestem dumna z tego, że jestem biała. Bo to nie jest powód do dumy. To jest genetyka. Co prawda w końcówce pojawia się ładne zdanie, wypowiedziane zresztą przez Hindusa: "Bycie białym w moim rozumieniu nie jest kwestią koloru skóry. To kwestia stanu ducha." Tylko, że nic z tego, żadna idea, żadne przemyślenie - nie pojawia się w książce. Być może w 1974 roku była to książka odkrywcza. Nie wytrzymała jednak próby czasu. I jeszcze agresywny atak na II sobór i ekumenizm - "nie jestem chrześcijaninem, jestem katolikiem".