Tomasz Mann zaoferował nam coś magicznego i niezwykłego, powieść która w niezwykły sposób chwyta czytelnika za serce.
Otóż Hans Castorp udaje się z kilkutygodniową wizytą do pewnego sanatorium, w którym ma odwiedzić Joachima, swojego kuzyna cierpiącego na gruźlicę.
Tam dokonuje odkrycia, że jest to miejsce gdzie czas płynie zupełnie inaczej. Czas,który nie jest odmierzany wskazówkami na cyferblacie lecz pewnym rytuałem charakteryzującym się dla tego typu placówek. Tam poznaje piękną Rosjankę, w której zakochuje się od pierwszego trzaśnięcia drzwiami. Nasz sympatyczny, szalony, przyzwoity i obciążony myślowymi komplikacjami bohater uświadamia sobie, że miłość do pani Chauchat mogłaby być możliwa tylko wówczas gdyby połączyła ich choroba.
Dlatego też z pewną ulgą przyjmuje do wiadomości wiadomość po przypadkowym badaniu, że sam jest cierpiący i jego pobyt w Davos powinien przedłużyć się o kilka miesięcy.
Tomasz Mann zmusza czytelnika do refleksji nad płynącym czasem, ale nie jest to czas w rozumieniu Proustowskim, który z powodu swojej choroby i z nieuchronnie upływającego czasu wyciągał czy kreował jak najwięcej zmysłowych wrażeń. Tu czas jest subiektywną wartością będącej tłem, a nie jakąś szczególną miarą.
Pierwsza część napisana jest wyraźnie w klimacie dekadenckim i nihilistycznym, gdzie pisarz rozprawia się z filisterskim podejściem do śmierci.
Hans najpierw nieśmiało, a potem jawnie buntuje się przeciw obłudzie personelu, która robi wszystko by śmierci nie zauważano.
W drugiej części nasz bohater jest świadkiem rozmów, w których sam uczestniczy jedynie bardziej w charakterze ucznia, gdzie dwaj poznani przez niego myśliciele rozprawiają się z teorią poznania i nurtem transcendentalizmu. Natomiast w osobie i postępowaniu Hansa autor przedstawia czytelnikowi praktyczne działanie imperatywu kategorycznego Kanta.

Wiem, że znam przynajmniej jedną osobę, która zarzuci tej powieści niepotrzebne dłużyzny, ale ja dopatruję się tu głębszych warstw znaczeniowych.