Gabby Cartwright, bohaterka najnowszej powieści Jane Green, jest kobietą spełnioną prywatnie i zawodowo. Ma oddanego męża Elliotta, z którym od lat tworzy względnie szczęśliwe małżeństwo, dwie dorastające córki, bliskich przyjaciół, piękny dom; zajmuje się odnawianiem mebli. Wydaje się, że porządkowi jej życia nic nie zagraża. Tak jest do chwili, gdy przypadkowo poznaje dużo od niej młodszego, zabójczo przystojnego Matta. Między tą dwójką od razu tworzy się napięcie, stają się sobie coraz bliżsi. Czy Gabby będzie gotowa porzucić dla Matta swoje dotychczasowe życie? Jaką cenę przyjdzie jej za to zapłacić?

"– Masz wybór – lubiła powtarzać. – To, że jesteś mężatką, nie oznacza, że nie pociągają cię inni faceci. Jesteś zamężna, nie martwa. W którymś momencie wszystkim nam się to przytrafi, ale w ostatecznym rozrachunku rzecz sprowadza się do wyboru.
Łatwo mówić, kiedy nigdy przed takim wyborem się nie stawało"[1].

Jane Green swoją bohaterkę przed tym wyborem stawia. Co ważne, Gabby w zasadzie niczego nie brakuje – jej mąż to człowiek czuły, kochający, będący jej najlepszym przyjacielem. A jednak Matt pociąga ją coraz bardziej. Green świetnie pokazuje balansowanie między tęsknotą za nowością a lękiem przed naruszeniem dotychczasowego porządku, między zauroczeniem i pożądaniem a poczuciem winy. Czuje się wzrastające napięcie między bohaterami. Gabby jest bardzo autentyczna, kiedy nagle zaczyna inwestować w swój wygląd, zmienia image, staje się rozkojarzona w codziennym życiu (myśli wszak o swoim nowym przyjacielu), niecierpliwie wyczekuje na kolejne sms-y i e-maile, a gdy nadejdą, czyta je po kilka razy i zastanawia się nad odpowiedzią. Przypomina sobie, "jak cudownie być zauważoną, jak cudownie, że ktoś z nią flirtuje"[2].

(Nie)przewidziany splot okoliczności sprawia, że jej dotychczasowy świat chwieje się w posadach. Czy zdoła go odbudować? A może strata otworzy całkiem nowy, fascynujący rozdział w jej życiu?

O zdradzie małżeńskiej napisano już całkiem sporo, a jednak ten temat – tak życiowy – wciąż inspiruje kolejnych twórców. "Kuszenie losu" to na pewno nie – jak możemy przeczytać na okładce – "»Szkarłatna litera« XXI wieku"[3]. Jane Green tworzy literaturę popularną. Jej najnowsza wydana w Polsce powieść to nieszczególnie wymagająca, ale też nie płytka, przyjemna lektura na wolny wieczór. Niekiedy problemy wydają się przedstawione trochę powierzchownie, w pewnych partiach tekstu akcja gna, konstrukcja całości jest niezgrabna. Jednak na te mankamenty łatwo przymknąć oko.

Zastrzeżenia może wzbudzić też finał Uwaga: po kliknięciu pokażą się szczegóły fabuły lub zakończenia utworu Zarazem trudno zaprzeczyć, że w życiu i tak czasem się dzieje. Poza tym nie należy zapominać, że tego typu literatura często ma pełnić rolę terapeutyczną i dawać nadzieję. Niewątpliwie wielu czytelników może znaleźć w "Kuszeniu losu" Jane Green właśnie nadzieję – a inni miłą, niezobowiązującą rozrywkę.


---
[1] Jane Green, "Kuszenie losu", przeł. Alina Siewor-Kuś, wyd. Sonia Draga, 2016, s. 31.
[2] Tamże, s. 90.
[3] Tamże, tekst z okładki.