Nowoczesne rozwiązania w medycynie przekraczają często granice przyzwoitości. Już dzisiaj w wielu krajach podejmuje się w pośpiechu i bez rzetelnej refleksji działania legislacyjne na rzecz transplantologii, przyjmując wątpliwe etycznie rozwiązania prawne. Jak w takim kontekście właściwie rozumieć śmierć człowieka? Czy w medycynie istnieją skuteczne i wiarygodne metody jej stwierdzania? Jakie są konsekwencje przeszczepiania narządów? Skąd bierze się zjawisko handlu narządami ludzkimi? Czy współczesna biotechnologia ma jeszcze ludzką twarz? Autorka wchodzi w spór z aktualnie obowiązującymi wykładniami na temat procedur orzekania śmierci mózgu; zadaje kłam powszechnym mitom na temat transplantologii; porusza problemy mające fundamentalne znaczenie dla etycznego orzekania o śmierci mózgu.


„Nie wszystkie zalegalizowane pośpiesznie w poszczególnych państwach działania medyczne są etyczne. W niektórych z nich idzie się na skróty, czyli nie czeka się na lepsze medycznie i właściwe etycznie metody, lecz służy się aktualnym potrzebom, przez złe działania, sądząc, że dobry cel uświęci złe moralnie środki. Takie podejście lansuje szczególnie mentalność utylitarystyczna, w której końcowa korzyść społeczna, sukces społeczny jest wystarczającym argumentem za łamaniem norm etycznych, których przestrzeganie w tej chwili takiej korzyści nie przynosi.

Na szczęście z niektórych nieetycznych działań w medycynie można zawrócić, można je skorygować i osiągnąć dobroczynne skutki drogą respektującą podstawowe prawdy o człowieku i zasady etyczne, drogą szanującą humanizm nie tylko medycyny, ale całej naszej kultury i cywilizacji. Na tym tle niniejsza praca jest ważnym usystematyzowaniem podstawowych problemów w kwestii śmierci mózgowej jako śmierci pacjenta. Jest sformułowaniem szczegółowych kontrowersji w rozumieniu różnych danych medycznych i ich interpretacji; wskazaniem na pominięte w wytycznych, a potrzebne w tym względzie, badania wraz z zakwestionowaniem przedstawionych w polskich wytycznych poszczególnych metod stwierdzania śmierci mózgu i zawartego w nich domniemania, że obowiązujące wytyczne uzasadniają stwierdzenie śmierci pacjenta. Myślę, że książka wywoła szeroki oddźwięk szczególnie wśród medyków”.

Ze wstępu, ks. prof. nadzw. dr hab. Tadeusz Biesaga SDB, Uniwersytet Papieski Jana Pawła II w Krakowie


Autorka jest doktorem nauk medycznych, magistrem analityki medycznej i magistrem farmacji. Jest absolwentką Uniwersytetu Medycznego w Lublinie; z uwagi na doskonałe wyniki w nauce została uhonorowana Złotym Medalem 50-lecia Uczelni.

[Stowarzynie Kultury Chrześcijańskiej im. ks. Piotra Skargi, 2016]