Czytanie wstępu Kinga zostawiłem sobie na sam koniec, bo coś mi mówiło, że tak będzie lepiej dla ogólnego wrażenia, jakie wyniosę po lekturze. Miałem rację, tym, którzy jeszcze nie czytali, a zamierzają to uczynić, z miejsca odradzam sam wstęp, jako że zdradza kilka mocnych scen z powieści, i radzę go przeczytać jako posłowie. Jako takie, ten tekst spisał się dobrze :).

Co do samej powieści, czuję się usatysfakcjonowany na obydwu płaszczyznach - tej mającej na celu zaszokowanie czytelnika, i tej mającej posłużyć jako tło dla przedstawionej historii. Realia lat 50., a konkretnie jednego miejsca w tym czasie, zostały przedstawione w bardzo obrazowy sposób. Lata zimnej wojny posłużyły Ketchumowi niczym przysłowiowa oliwa dolewana do ognia, i pozwoliły na wyniesienie tej powieści w sferę umysłów nie dość, że obłąkanych, to jeszcze żyjących w obłąkanym świecie. Niejednokrotnie o dziwności tych czasów wspomina również narrator książki, mówi on o nich jako o pewnego rodzaju drobnym usprawiedliwieniu dla tego, co zrobił. Lub czego nie zrobił. Jednak autor powieści jawnie odrzuca, typową nawet dla współczesności, zależność między rzeczywistością a postawą moralną.

Pozostając na poziomie tła, "Dziewczyna…", to również świetny obraz kontrastów - skrajności umiejscowionych tak blisko siebie, że jedna kryje się w cieniu drugiej. Czy to, co widzimy jest pełnym obrazem sytuacji? Czy może coś uchodzi naszej uwagi, coś, czego istnienia w ogóle nie dopuszczamy do świadomości i przez to specjalnie nie staramy się dostrzec?

Z jednej strony mamy wiernie namalowany obraz sielskiego życia dzieci - popołudniowe mecze baseballowe, oddawanie się lekturze ulubionych komiksów, przechadzki nad szemrzącym potokiem nieopodal lasu… Wieczorami powrót do domu - przystrzyżone i zadbane trawniki, mili sąsiedzi i koledzy, z którymi rozstajesz się tylko do jutra. Obraz, jaki każdy z nas zna, mimo że w odrobinę zmienionej wersji, w postaci naszej - polskiej - rzeczywistości, i dlatego każdy potrafi wyobrazić sobie podczas lektury zapach skoszonej trawy czy moment, w którym nasze rozgrzane południowym skwarem ciało styka się z orzeźwiającą wodą. Jednym słowem: dzieciństwo i, co za tym idzie, przeświadczenie o względnej idealności świata i życia, przeświadczenie, że nic nie może zburzyć ustalonego już ładu, a hierarchia naszych prostych wartości nigdy nie była w lepszym porządku. Jednak zawsze… zawsze jest ta druga strona medalu. W tym przypadku, choć można ich podać setki, okazała się nią sąsiadka Ruth - uśmiechnięta, gawędziarka, czasem poczęstuje piwem za obietnicę, że nic nie powie się rodzicom. To właśnie ona i pewne związane z nią miejsce stają się symbolem tak wielu pokładów niejednoznaczności, paranoi i tym razem idących z nimi w parze – obsesji i nieludzkiego okrucieństwa. Ketchum w mocny i wyrazisty sposób ukazuje nam złożoność ludzkiej natury - stworzył książkę niemoralną i mówiącą o moralności, której karty zamieszkują oszalałe bestie, tylko umownie nazywane ludźmi.

Dla fanów gatunku lektura obowiązkowa, z której kart szaleństwo i niewypowiedziane okrucieństwo wprost spływają na zszokowanego czytelnika!