Czytam kolejne odcinki (Harry Potter i Książę Półkrwi (Rowling Joanne (pseud. Rowling J. K., Skamander Newt, Whisp Kennilworthy, Galbraith Robert))) chyba już z przyzwyczajenia. Czytam i odczuwam boleśnie, że prawie w każdym tomie tempo rozwoju akcji jest zupełnie takie samo. Najpierw niedobrzy Dursleyowie, potem powoli wysnuwany wątek przeplatany dłużyznami ze szkoły czarodziejów w Hogwarcie, a wreszcie przyspieszenie i finał umożliwiający kontynuację powieści. Nuży ten schemat trochę, można bowiem przewidywać nie tyle co, ale jak się stanie. Forma, jak
widać też jest ważna.
Tym razem od tej reguły jest wyjątek. Otóż ten odcinek przygód już dorastającego czarodzieja kończy się tak, że autorka będzie mogła pisać w nieskończoność. Furtka została otwarta.
A w samej treści jest to co zwykle: trochę nowych zaklęć, kilka zabawnych pomysłów, kolejna nudna, grubą kreską narysowana i wcale niewesoła postać, dramatyczna (może nawet za bardzo) końcówka i wyczekiwanie na kolejną książkę.
Złapałem się na tym, że właściwie już nie pamiętam żadnych szczegółów z poprzednich tomów. Jasne, nie jestem nastolatkiem z nienasyconą wyobraźnią, ale jednak trochę mi jej pozostało, ponieważ reaguję żywo na znakomite pomysły innych autorów tego gatunku. Po kolejnym "Harrym" nie czuję niczego szczególnego. Okropnie się ta powieść "uśredniła". Już nawet skarbczyk mitów się Autorce kończy. Może sięgnie teraz do pozaeuropejskich -polecam afrykańskie lub hinduskie, ale to koszmarnie żmudna praca.