Kontynuacja „Ogrodów Księżyca” stoi na równie wysokim poziomie, jeśli nie wyższym. Erikson „rozdmuchuje” swoją historię niczym potężna burza piasek pustyni. Na pustyni zresztą dzieje się tutaj najwięcej. Po, nie do końca udanej, interwencji w Darużystanie, osłabione Imperium Malezańskie stoi na krawędzi wojny domowej. Wewnętrzna polityka cesarzowej Laseen jest zła, co doprowadza do ostrej opozycji wcześniej podbitych „wolnych miast”. Na niegościnnej, suchej pustyni Raraku tworzy się potężna armia rebeliantów, dowodzona przez doświadczonego maga i pięść-renegata oraz boginię tajemniczego kultu shai’k. Ale to nie jedyny problem, z jakimi będzie borykać się ta część świata. W grę włączają się też jednopochwyceni i zmiennokształtni, duchy i bogowie – mający w tym własny interes.

Autor z jednej strony ukazuje morderczą i ciężką drogę przez pustynię ocalałych wojsk i ludzi ku ostoi imperium – Arenie, co wywołuje w czytelniku poparcie dla tych starań. Z drugiej jednak strony opowiada historię znanych i lubianych osób (z poprzedniego tomu), których celem (mniej lub bardziej świadomym) jest pozbawienie głowy istniejącego cesarstwa i niebezpieczna gra z nieprzeniknionymi światami równoległymi. Stawia nas na rozdrożu i zostawia nam wybór, za którą stroną się opowiemy.

Znakomita akcja (sceny bitewne – robią wrażenie), przepleciona interesującymi i mrocznymi wydarzeniami. Erikson praktycznie zaskakuje czymś na każdej stronie (a jest ich ponad 700!). Znakomity czarny humor. Trzeba tu podkreślić, że książka ta, to czysty gatunek „mrocznej fantastyki” z cały swym wulgaryzmem i brutalnością, i nie jest ona przeznaczona dla ludzi o słabych nerwach lub np. fanów Harry'ego Pottera itp. Miejscami robi się naprawdę obrzydliwie, ale "Tak to już jest w życiu" (Hebroic).

Należy ją też czytać po ukończeniu tomu poprzedniego, bo cała historia opowiadana przez Steve'a E. jest ze sobą połączona i spójna.

Warta maksymalnej oceny. Polecam!

10/10