Od czasu do czasu człowiek potrzebuje czegoś jeśli nie lekkiego (w tym przypadku tytuł zapowiadał, że tak całkiem lekko nie będzie), to przynajmniej mało skomplikowanego. Tu, jak to często bywa w powieściach Steel, głównej bohaterce – która zdaje się najszczęśliwszą osobą pod słońcem: ma męża prawie bez wad i do tego dobrze zarabiającego, dwoje udanych dzieci, poza pracą w domu zajmuje się twórczością plastyczną – w jednej chwili wali się cały świat. Piętnastoletnia córka zostaje ciężko ranna w wypadku drogowym, a winą wszyscy obarczają kierowcę – nowego chłopaka Allyson (którego jeszcze nie zdążyła przedstawić rodzicom i już nigdy tego nie zrobi, bo Phillip zginął). Próba ściągnięcia do szpitala przebywającego w delegacji Brada staje się początkiem łańcucha zdarzeń, w których wyniku Page dowiaduje się, że mąż od dawna ją okłamuje. Siedmioletni syn mocno przeżywa i wypadek siostry, i nagle narastającą wrogość między rodzicami. A do tego przybywają w odwiedziny matka i siostra Page, z którymi jej relacje, łagodnie mówiąc, nie są zbyt poprawne. Jedyną podporą w tych trudnych chwilach staje się dla niej Trygve, samotnie wychowujący trójkę dorastających dzieci, w tym Chloe, przyjaciółkę Allyson, która we wspomnianym wypadku odniosła nieco lżejsze obrażenia. Chwile wspólnie spędzane w szpitalu zbliżą ich bardziej, niżby się mogli spodziewać…

To, co się dzieje między wypadkiem Allyson a wyjazdem Maribelle i Alexis, dostarcza wątkowi romansowemu całkiem porządnej oprawy psychologiczno-obyczajowej. Dramatycznie rozbieżna reakcja ojca i matki na prognozy co do dalszego stanu zdrowia rannej dziewczyny (a w tle reminiscencja z analogicznej w pewnym stopniu sytuacji w innej rodzinie, spowodowanej przyjściem na świat dziecka z wadą genetyczną); reakcja dziecka na niezrozumiałą dla niego zmianę temperatury uczuć między rodzicami; złośliwy, lecz wiarygodny portret mężczyzny, który wdał się w romans z młodszą o kilkanaście lat, apodyktyczną i „niezależną” kobietą, lecz nie potrafi się zdobyć na to, by powiedzieć żonie prawdę albo położyć kres nowemu związkowi, opartemu głównie na pociągu seksualnym; równie ostro nakreślone sylwetki dwóch kobiet o patologicznych osobowościach, połączonych koszmarnym sekretem z przeszłości; zwyczaj tuszowania przez policję i prasę win osób zajmujących odpowiednio wysoką pozycję społeczną – razem starczyłoby tego nawet na powieść o dwa razy większej objętości… A gdyby jeszcze autorka pomyślała o tym, że:

– wystarczy, by pozytywni bohaterowie byli pozytywni duchem, niekoniecznie wyglądając jak miss i mister okręgu,
– czasem warto zatrzymać się nad jakimś elementem fabuły, zamiast go streszczać w jednym zdaniu, nie jest natomiast konieczne stawianie wielkiej lukrowanej kropki nad każdym fabularnym "i",
– nie powinna zbyt dokładnie opisywać rzeczy, na których się nie zna (obrzęk mózgu w jej ujęciu objawiał się tym, że nieprzytomna osoba „odczuwała duży ucisk w okolicach rany i na czaszce”[1]),

byłoby naprawdę całkiem nieźle.

Osobną kwestią jest jakość polskiej wersji językowej. Tłumacz prozy anglojęzycznej powinien wiedzieć, że „student” w odniesieniu do osoby uczęszczającej do szkoły średniej znaczy „uczeń”, a nie „student”[2], że termin „T-shirt” można albo pozostawić w oryginalnej formie, jako dobrze już w polszczyźnie zakorzeniony, albo użyć w przekładzie słowa „koszulka”, ale na pewno nie „T-shirtka”[3], i że jeśli się formułuje polski odpowiednik nazwy czegoś, co w Polsce pod podobną nazwą nie występuje („Szczęki Życia”[4]), wypada dać do niego przypis. Nie znając angielskiego oryginału trudno powiedzieć, czy niezgrabne frazy i zdania (np. „Wciąż żyła, ale to życie szybko z niej uchodziło”[5]; „Wszystko, czego pragnęła, to Brada i nie zamierzała pozwolić mu prowadzić siebie dłużej na sznurku”[6]; „nawet się do niej nie dotknął”[7] itd.) to dzieło autorki, czy tłumaczek, z pewnością nie wpływają one jednak pozytywnie na odbiór książki jako całości.

Pewnie innej powieści z taką liczbą niedoróbek nie dałabym oceny wyższej niż 3, ale za niezmiernie sympatyczną postać Trygvego i porcję dobrych emocji musiałam tę połówkę dodać.


---
[1] Danielle Steel, „Wypadek”, przeł. Katarzyna i Maria Głowackie, wyd. Amber, 2005, s. 114.
[2] Tamże, s. 30.
[3] Tamże, s. 271.
[4] Tamże, s. 43.
[5] Tamże, s. 43.
[6] Tamże, s. 209.
[7] Tamże, s. 209.