Nie każdy lubi czytać klasykę. Bo to i styl dziwny, i słownictwo trudne, i temat odległy. Ja klasykę czytam chętnie, bo jest w niej powiew dawnego świata, bo mogę przekonać się, że problemy ludzi wcale nie zmieniają się tak bardzo na przestrzeni wieków, jakby się zdawało, patrząc na zmieniający się wokół świat.

Ostatnio zachwyciłam się powieścią Balzaca "Dwaj poeci". To pierwsza część cyklu "Stracone złudzenia". Jak przystało na ojca powieści realistycznej Honoriusz Balzac żyjący we Francji w pierwszej połowie XIX w. sportretował swoje społeczeństwo z wiernością lustra.

Rzecz dzieje się na początku XIX w., a więc autor opisuje sobie współczesnych. Tytułowi poeci, to dwaj młodzieńcy, Dawid i Lucjan. Dawid syn drukarza, człowiek skromny, ciężko pracujący, wykorzystywany nawet przez własnego ojca i Lucjan syn aptekarza, aspirujący do sfer arystokratycznych poprzez romans z damą, wykorzystujący bez skrupułów swoich bliskich. Balzac przeciwstawia sobie te dwie postacie, ale nie ocenia ich i nie krytykuje. Po prostu wiernie pokazuje rzeczywistość. Po rewolucji zdawałoby się, że arystokracja straci na znaczeniu. Jednak tzw. towarzystwo nadal wytycza trendy i jest obiektem westchnień i aspiracji warstw pośledniejszych, którymi pogardza. Balzac po mistrzowsku pokazuje środowisko ludzi próżnych, gnuśnych, zakłamanych, zajmujących się przede wszystkim plotkami i obmową, która skutecznie może zniszczyć życie w nich zapatrzonych. Wachlarz typów ludzkich w tej części "Komedii ludzkiej " jest imponujący. Są tu brylujący na targowisku próżności damy i panowie, są kobiety skromne i pracowite, pełne poświęcenia, jest zachłanny, przebiegły dorobkiewicz, są poetycko nastrojeni kawalerowie, są pracowici, są leniwi przekonani o własnej wyjątkowości. Balzac każdego swojego bohatera opisuje z realistyczną wiernością i szczegółowością. Mamy więc paletę społeczną początku XIX w.

Czytając tę książkę, nie mogłam uwolnić się od analogii ze współczesnością. Dwieście lat różnicy, a natura ludzka nie zmieniła się ani na jotę. W dalszym ciągu tzw. celebryci, ich pusty i bezwartościowy świat staje się dla wielu, zbyt wielu wzorem i obiektem pożądania.

Warto czytać klasykę, bo wielka literatura nie starzeje się ( wiem, banał, ale prawdziwy). Choć czasem trudno naszemu uchu przyzwyczaić się do frazy sprzed dwustu lat, kiedy przywyknie, jest to uczta niemała i przyjemność obcowania z pięknym słowem. Oto mała próbka (na zachętę):
"Pani de Bargeton chwytała za lirę dla lada drobiazgu, nie odróżniając poezji osobistej od poezji publicznej. Istnieją w istocie owe nie zrozumiane wzruszenia, które trzeba zachować dla siebie. Niewątpliwie zachód słońca jest wspaniałym poematem ale czyż nie jest śmieszną kobieta, która maluje go wielkimi słowy przed gromadą zwykłych zjadaczy chleba? Istnieją rozkosze, którymi karmić się i które wspólnie odczuwać może jedynie dwóch poetów, dwa serca."



Dwaj poeci (Balzac Honoré de (Balzak Honoriusz))