Kiedy Włodzimierz Wysocki śpiewał swoje słynne ballady o lekarzach, marynarzach czy geologach, zarówno profesjonaliści jak i laicy byli przekonani, że nie tylko on tam był, ale że zna się na ich fachu znakomicie. A on umiał sięgać do źródeł i miał niespotykany talent.
Kolejna, przeczytana powieść Revertego - Cmentarzysko Bezimiennych Statków (Pérez-Reverte Arturo). Wrażenie, że napisał ją marynarz, a nie korespondent wojenny, jest nieodparte. Poezja morza, psychologia morza, analiza morza - aż do granic zrozumienia. Pasja dynamicznego szperacza po archiwach łączy się tu z umiłowaniem straszliwego, drugiego żywiołu - wody. Można wybrzydzać i krytykować sylwetki bohaterów, można narzekać, że są zbyt jednostronnie oświetlone - można wszystko potępić w czambuł. A jednak powieść broni się swoją narastającą dynamiką, konsekwentną akcją, której nie przeszkadzają niekiedy przydługie dygresje lub wspomnienia.
Wątek kobiety „innego świata”, kobiety „nieznanego kosmosu” zaczyna w "Cmentarzysku" wyraźnie się krystalizować, Osiągnie kolejną fazę w "Królowej Południa". Czy lepszą? Nie wiem. Ten z "Cmentarzyska" jest bardzo interesujący.
Dumasowska powieść, nowe spojrzenie na świat wewnętrzny człowieka, świetny język - czyżby Revertemu udało się stworzyć nowy gatunek powieści przygodowej, powieści wysokiej próby? Jestem przekonany, że tak.
Kiedy zainteresuje nas jakaś książka, kiedy czyta się znakomicie, kiedy nie chcemy się od niej oderwać, zazwyczaj zapominamy o "artystach komunikacji" - tłumaczach. Joanna Karasek - zapamiętajcie to nazwisko – to wielka postać cienia literatury. Staje w pierwszym szeregu tłumaczy wraz ze słynnym Carlosem Marrodanem Casasem i śp. Zofią Chądzyńską. Nie wiem, czy Joanna jest pasjonatką morza, nie wiem, czy przepłynęła tysiące mil morskich. Wiem, że kocha literaturę i nie szczędzi nierzadko setek lub tysięcy godzin, by zdobyć wiedzę, którą przekuje na wspaniały przekład.