Gdy 11 września 2001 zastał Maxa Cegielskiego w Pakistanie, ten wiedział o sufich tylko tyle, że są muzułmańskimi mistykami. Ascetami, którzy "mało jedzą, mało śpią i mało mówią", aby ponownie połączyć się z Bogiem. Spotykał ich niemal wszędzie, ponieważ na subkontynencie indyjskim sufizm to zarazem religia ludowa: haszysz i oszołomienie, muzyka pendżabskich bębnów - dholi, na których grywa się świecką bhangrę. To także pieśni kawwali na grobach muzułmańskich świętych i niezwykły głos Nusrata Fateha Alego Khana. Przewodnikami po tej skomplikowanej krainie byli dla autora miejscowi muzycy, ale i perski inżynier czy młody spec od komputerów. "Pijani Bogiem" to opowieść o barwnym i trudnym do przeniknięcia świecie pakistańskiego islamu, w którym fundamentalizm ciągle zderza się z tolerancją i mistycyzmem.

[W.A.B., 2007]