Użytkownik: Darmozjad 17.08.2009 22:13 napisał(a):
Odpowiedź na: Mam nadzieję, że pisząc n... | Darmozjad Życie nie lubi zasępionych, ponurych, popadających w rozpacz.
Sprawdziłam.Dzieciństwo i młodość chyba zmarnowałam wiecznym niezadowoleniem, narzekaniem, pretensjami: "Daj mi jeszcze to! zasługuję na więcej!"
Odkąd mówię życiu: "Dziękuję - taki rozkapryszony deszcz! O jak wieje - to przywraca mi ochotę do "marszu pod wiatr"! Dziękuję, że w tej pani dostrzegłam to co było moją wadą i nie zareagowałam! ..."
- doznaję dużo radości i satysfakcji. Sprawdzam się, gdyż życie ( ukochane) wspiera mnie.
Życie sypie jakieś nieprzewidywalne bogactwo - zauważam i przyjmuję.
Może to wyglądać trochę idiotycznie - ale rozumek Kubusia Puchatka jest zupełnie wystarczający. I cóż po mądrości uczonej i nadętej, jeśli przeszkadza na radość w tym nierozerwalnym związku ja - życie. Schlebiam mu, przymilam się, ba, okazuję podziw i szacunek - nie mówię, że jest trudne, nie mówię, że jest łatwe (a jest?). Mówię - jesteś mną i poradzimy sobie jakoś.

Użytkownik: Darmozjad 21.08.2009 15:50 napisał(a):
Odpowiedź na: Życie nie lubi zasępionyc... | Darmozjad Coraz mnie nadziei na czyjeś wsparcie. Ale szanując Marię Konopnicką "Contra spem spero". Liczę na ludzi pokroju Simone Weil,którzy odważą się pisać o "Szaleństwie miłości" jakim jest Życie.
Może Ci z ambicjami pisarskimi? Pisarz nie może być letni ani asekurancki.

Użytkownik: czarna wdowa1 21.08.2009 22:50 napisał(a):
Odpowiedź na: Coraz mnie nadziei na czy... | Darmozjad O wiele łatwiej jest narzekać, siedzieć na d. i szukać dziury w całym niż dać Życiu szansę na uszczęśliwienie nas. Prawda jest taka, że mało kto chce się cieszyć życiem jakie ma. To wymaga dojrzałości, czasem traumy, uduchowienia, poczucia akceptacji i miłości ( własnej? )

Użytkownik: Darmozjad 09.09.2009 13:13 napisał(a):
Odpowiedź na: O wiele łatwiej jest narz... | czarna wdowa1 Widać "kochać" jest pojęciem niezrozumiałym!? Albo obojętnym. Wszyscy chcą być kochani, takie "pieszczochy losu" w marzeniach, w wyobraźni, w planach na przyszłość.A wydaje im się, że kochani są wtedy, gdy się nimi zachwycają, że traktują jak coś wyjątkowego, jak cud świata. Jeno, rzekłabym, nie zauważają albo li nie czują, że życie kolebie, obmywa, odświeża, pieści, głaszcze, całuje, chłodzi, rozgrzewa wszystkich bez wyjątku - jest wspaniałomyślne i rozrzutne. Natura życia już taka jest i nie zniechęca się niewdzięcznością.