Czy ktoś kojarzy film „Sabrina” z młodziutką Audrey Hepburn w roli tytułowej i, nie takim już młodziutkim, Humphreyem Bogartem? A może, bliższa naszym czasom, wersja z Julią Ormond i Harrisonem „Indianą Jonesem” Fordem powoduje ożywienie pamięci? Jeśli nie, trudno. Jednak z pewnością każdy zna baśń o Kopciuszku, zakorzenioną w ludzkiej historii i umyśle od starożytności, a spisaną między innymi przez Perraulta oraz braci Grimm. To właśnie te dwie historie były inspiracją dla Christiny Dodd piszącej „Szalone marzenia”, czwarty tom cyklu „Akademia guwernantek”.

Anglia, epoka wiktoriańska. Wielka Brytania u szczytu potęgi imperialnej, zaś jej ówczesnych mieszkańców krępuje rygorystyczna moralność. Tu na scenie pojawia się główna bohaterka. Roztrzepana, niezależna i nieco dziecinna, jak na swoje siedemnaście lat, Celeste, córka ogrodnika i kucharki, która zostaje wysłana z Blythe Hall, rodzinnej posiadłości Throckmortonów, do Londynu, by tam, pod okiem lady Bucknell, kształcić się na guwernantkę. Po czterech latach wraca, prosto z Paryża, jako nauczycielka. Ma jeden cel. Zdobyć uczucia przystojnego i uroczego Ellery'ego, młodszego z braci Throckmortonów, który był obiektem jej młodzieńczych fantazji. Jako piękna i wykształcona kobieta jest bliska spełnienia swoich „szalonych marzeń”. Od początku jej imponującego powrotu, Ellery jest pełen zachwytu i nie może przestać o niej myśleć. Niestety, a może i stety, pragnienia młodziutkiej dziewczyny nie są jedyną siłą napędową biegu spraw. „Złoty chłopiec”, jak mówi o swym bracie Garrick, starszy z synów, ma się ożenić z lady Hiacyntą. Ze względu na fakt, iż małżeństwo to ma nadać ich nazwisku blasku, żaden z członków rodziny nie pozwoli, aby cokolwiek zagroziło zaślubinom. Dlatego też stateczny i odpowiedzialny Garrick Throckmorton, wdowiec oraz ojciec kilkuletniej dziewczynki, postanawia za wszelka cenę odwrócić uwagę ślicznej Celeste. Zaś przewrotny los szykuje obojgu całkiem nowe role od odegrania. W tle pojawia się nieco faktów historycznych, jak chociażby konflikt o panowanie w obecnych Indiach pomiędzy Imperium Brytyjskim a carską Rosją.

Szczerze mówiąc, mnie ta książka bardzo przypadła do gustu. Przyjemna oraz ciekawa opowieść o tym, jak spełniają się marzenia, nawet te szalone, chociaż nie zawsze dokładnie według naszych wyobrażeń. Jak do tej pory najlepszy romans, jaki zdarzyło mi się przeczytać. Pewnie mój entuzjazm odnośnie do tej powieści wiąże się z przemyconą tu bajką o Kopciuszku. Odzywa się we mnie wiara w optymistyczne zakończenia oraz słowa „I żyli długo i szczęśliwie”. Ale kto nie lubi, od czasu do czasu, zjeść łyżki miodu, zamiast nabierać dziegciu z beczki, którą oferuje nam życie? Ja uwielbiam, nawet jeśli to tylko historyjka na dobranoc dla (wyrośniętych) dziewczynek.