Śmiertelni nieśmiertelni: Prawdziwa opowieść o życiu, miłości, cierpieniu, umieraniu i wyzwoleniu (Wilber Ken) (5,5)
Nie jest to książka w stylu: „postępuj tak a tak, a będziesz zdrowy/a”. Jest tu trochę filozofii, jest tu też propagowanie pewnego stylu życia, nie jest to jednak ani podręcznik, ani poradnik wyjaśniający, jak należy żyć, jak zmagać się z trudnościami i chorobą. Jest to całkiem normalna historia bardzo szczęśliwych ludzi, którym na drodze stanął rak. I to rak wyjątkowo złośliwy. To, że Ken Wilber jest znanym filozofem pomogło nabrać tej opowieści głębszego wymiaru. Ta książka nie daje rad czy łatwych odpowiedzi. Daje jedynie wskazówki. To do czytelnika należy zrozumienie głębszego sensu, zarówno w tej książce, jak i we własnym życiu. Nie jest to łatwe, ale da się. Losy Treyi są tego świetnym przykładem.
Polecam.

Duch równości: Tam gdzie panuje równość, nawet bogatszym żyje się lepiej (Wilkinson Richard, Pickett Kate) (4)
Autorzy omawiają wpływ nierówności społecznych na poszczególne kwestie życiowe (takie jak np. poziom opieki zdrowotnej, przestępczość, liczba młodocianych matek itd.) na przykładzie zamożnych krajów europejskich (Polska nie jest brana pod uwagę) i stanów w USA. Wszystko jest zobrazowane za pomocą licznych wykresów. I jest to największa zaleta tej pozycji. Widać czarno na białym (choć nie zawsze aż tak wyraźnie), że państwa nawet ze znacznie wyższą średnią krajową, ale z dużo bardziej rozpiętymi dochodami, wypadają gorzej na wielu polach. Oczywiście sprawa nie jest taka prosta, bo np. Japonia wypada w zestawieniach znakomicie, a przecież nie jest tam wcale tak różowo. Nierówność dochodów z pewnością jest bardzo ważnym czynnikiem, lecz inne kwestie są niemal równie istotne. Poza tym książka jest napisana strasznie sucho i pomimo małej objętości musiałem się nieco męczyć, zanim dotarłem do ostatniej strony.

Inteligencja emocjonalna (Goleman Daniel) (4,5)
Dobry zbiór badań i wniosków z wiedzy o zachowaniach społecznych. Autor może zbyt mocno próbuje przeforsować swoje teorie i np. statystyczny wzrost o 20% uznaje jako nie wiadomo co (nie jest to dosłowny przykład, ale jest w książce trochę podobnych). Stara się na szczęście być w miarę rzetelny i zawsze podaje dane, na których opiera swoje wnioski. Dlatego sami możemy ocenić, czy te 20% w danym przypadku, to dużo czy mało. W każdym razie jest to pozycja, którą warto przeczytać. Można mieć czasami zastrzeżenia, jednak tematyka porusza wiele istotnych kwestii, a książka nigdy nie schodzi poniżej pewnego poziomu (to w końcu praca popularnonaukowa, a nie poradnik).

Miłość w czasach zarazy (García Márquez Gabriel) (4)
Spodziewałem się książki nieco melancholijnej, podchodzącej z dużą powagą, zrozumieniem i namysłem do takich spraw jak przemijanie, życie, śmierć, czy wyznawane wartości. Otrzymałem luźno napisaną opowiastkę o miłości i starzeniu się. Czyta się to nawet całkiem nieźle, ale i tak czuję się nieco zawiedziony. Takie czytadło. Nie głupie, lecz na pewno nie wybitne (w każdym razie nie dla mnie).

Rzeka podziemna (Jastrun Tomasz (pseud. Te Jot)) (4)
Kolejne studium depresji. Najbardziej nasuwają mi się porównania do "Wilka stepowego" Hessego i prozy Houellebecq'a. Jeśli czytaliśmy którąś z książek francuskiego pisarza, to Jastrun nas tu niczym nie zaskoczy. Dużo seksu, kryzys emocjonalny, odraza do współczesnego świata nastawionego na konsumpcję – wszystkie te elementy występują tu aż w nadmiarze. Przyznam, że autor mógł się bardziej twórczo wysilić. Czuję się, jakbym czytał kopię czyjejś twórczości przeniesioną na nasz rodzimy rynek. Mimo tych zastrzeżeń muszę przyznać, że nie jest to zła książka. Z początku miałem zamiar dać nawet wyższą ocenę, lecz z czasem zaczynała mnie nużyć monotematyczność (ile można słuchać ciągłego narzekania i użalania się nad sobą?). No i zdecydowanie brak tu tej głębokiej głębi, którą można znaleźć np. w "Wilku stepowym".