Pinokio zostaje wyciosany z kawałka drewna przez Dżepetta. Od pierwszych chwil powołania do życia jest krnąbrnym, nieposłusznym pajacykiem. Przedrzeźnia swojego tatusia; zabija (na szczęście nie z premedytacją) świerszcza, który chce tylko przekazać małemu bohaterowi garść dobrych rad; niejednokrotnie ucieka z domu; sprzedaje elementarz po to, aby kupić bilet do teatru marionetek; daje się zwieść fałszywym obietnicom Lisa i Kota; nie słucha matki - wróżki, w końcu wyjeżdża za namową kolegi Knota do Krainy Zabawkolandii, w której zostaje zamieniony w osła.

Wad ma zatem mnóstwo! Kłamie na potęgę (czego konsekwencją jest wydłużanie się drewnianego nosa). Cechuje go słaba wola, bo nie potrafi wytrwać w postanowieniu poprawy - zawsze coś albo ktoś zwiedzie go na złą drogę. Jest łatwowiernym pajacem - dwa łotry, Lis i Kot bez trudu wyłudzają od niego w podstępny sposób pieniadze, snując fantazje o Polu Cudów, a znajomość z tymi rzezimieszkami niemal przypłaca życiem.

Wiele jego poczynań utwierdza nas zatem w przekonaniu, że jest to prawdziwy pajac. Ze wszech miar zasługuje na karę! Jednak pragnie stać się prawdziwym chłopcem. Czy zrobi cokolwiek, aby się zrehabilitować? Czy jego marzenie spełni się? Tę tajemnicę odłoni już pasjonująca lektura przygód, czasami mrożących krew, pajaca zwanego Pinokio.