Czyż najbardziej erotyczną częścią ciała nie jest miejsce, „w którym ubranie się rozchyla"? [Barthes, Przyjemność tekstu]


Przyjemność polega na znalezieniu szczeliny. Prześwitu, przerwy między dwoma brzegami ubrania, w którym choć na chwilę zjawia się połyskująca skóra ciała. Między spodniami a bluzką. Między nogawką a skarpetką. Między włosami a kołnierzykiem. Podwinięty za wysoko rękaw i nagle widać zgięcie łokcia. Odrzucenie włosów i widać muszelkę prawego ucha. Niedopięta bluzka i jest pionowa ścieżka między piersiami. Opada ramiączko i kościsty obojczyk zjawia się jak na dłoni. Nie ma pornograficznego rozdarcia, natarcia, potarcia, ocierania jest stopniowe odsłanianie. Podniecający staje się moment, w którym wyobraźnia podpowiada co jest dalej, co jest głębiej, co jest za. Jest to przyjemność porównywalna do odkrywania tekstu, do czytania aż po ostatnią stronę, ze stopką redakcyjną włącznie – „na życzenie wysyłamy bezpłatny katalog". Pornografia nie jest nieunikniona. Tekst przyjemności nigdy nie opowiada o rozkoszy. Szpara między słowami, żywe ogniki wędrujące po tekście, gdy ciało nie ma tych samych myśli, co ja. Gdy nie mam już palców, którymi mógłbym przewracać kartki. Gdy brak mi języka. Gdy mam już tylko język w ustach, który muska.

Serfując po fotoblogach znalazłem zdjęcie:

Ciemna bluzka. Mocno pomarszczona. Głębokie bruzdy. Podwinięta powyżej brzucha. Z prawej strony jednak bardziej. Z tej strony przychodzi też dłoń. Jasna. Niewyraźna biała plama wąskiego nadgarstka. Dłoń jest w ruchu, zamazana. Jeszcze leci. Jeszcze nie opadła. Jeszcze nie dotyka podbrzusza. Jeszcze pod nią cień. Kciuk, docelowo pewnie ma być schowany do wewnątrz, teraz jest właśnie chowany. Zniknął opuszek. Część paznokcia. Pozostałe palce, wydłużone przez opadanie, są ze sobą złączone. Jedynie ten wskazujący został odłączony, odstaje od pozostałych. Tworzy się szczelina. Szczelina przez, którą widać dziurkę pępka. Szpara między palcami ustawiona została dokładnie nad nim. Jest niewyraźny. Jest ciemny. Jest zakryty przez cień. Jest okrągły. Jest wilgotny. Rant dłoni dotknął brzucha. Nie zapisałem sobie na dysku komputera tego zdjęcia, trudno. Następnego dnia próbowałem je odnaleźć. Przeszedłem po tych samych stronach www, po linkach od jednej strony do następnej. Kluczyłem. Zataczałem koła. Wracałem do już raz otwartych. Zdjęcia nigdzie nie było. Przecież mi się nie przyśniło. Wiem co mi się śni! Gdy znajdowałem się, ku swojemu zaskoczeniu, w miejscu z którego wychodziłem, mówiłem sobie „To niemożliwe, ono musi gdzieś tam być" i raz jeszcze wkraczałem w ten labirynt – stron, pod-stron – sieci. Po kilku godzinach szukania, błądzenia, szperania poczułem rozgoryczenie do siebie samego, do siebie wczorajszego, który był niefrasobliwy. W końcu napisałem do Asi z prośbą by mi takie właśnie zdjęcie zrobiła. Ma zrobić. Obiecała, że się postara. Ciekawe czy będzie „takie samo"? Czy w zdjęciu zrobionym przez Asię, zobaczę to samo, co zobaczyłem na przypadkowym zdjęciu? Czy zdjęcie Asi będzie odbitką zdjęcia, którego ona nigdy nie widziała, a tylko o nim czytała? Czym będą się różnić od siebie te dwa zdjęcia, jedno zobaczone, drugie przeczytane?