Profesora medycyny, ucznia liceum, pracownika telefonu zaufania i niedoszłego księdza łączą dwie rzeczy. Są gejami. Mieszkają w Polsce. Dominika Buczak i Mike Urbaniak rozmawiają z kilkunastoma mężczyznami próbując odnaleźć w ich losach paralele.

Bohaterowie książki są różni. Mają odmienne poglądy społeczne i polityczne, inaczej zapatrują się na kwestie emancypacji, homofobii, formalizacji związków osób homoseksualnych czy adopcji dzieci. Niektórzy traktują Kościół katolicki jako źródło homofobicznej opresji. Inni, głęboko wierzący, szukają w nim oparcia. Wielu sądzi, że nadal są skazani na życie w podziemiu. Część zauważa, że nadeszły czasy przełomu. Wszyscy czekają na normalność.

W rozmowach powtarzają się opowieści o trudnym procesie odkrywania tożsamości, bolesnym coming oucie, próbach nawiązania głębokich relacji w heteronormatywnym świecie. Bohaterowie „Gejdaru” mają odwagę szczerze mówić o swoim życiu.

Polska debata publiczna dotycząca homoseksualizmu i miejsca gejów w społeczeństwie pełna jest frazesów, pustych haseł, opinii często nie mających pokrycia w rzeczywistości. Warto w końcu zapytać samych gejów co myślą, czego chcą, jak żyją. To właśnie zrobili autorzy książki „Gejdar”. Po prostu pytali.

[Korporacja Ha!art, 2008]