Ci ludzie, mam na myśli twoich rodziców, powiedział, nie tylko zamówili sobie abonament na życie, na każdy dzień, wchodzą w życie jak do teatru, na okropną komedię, bez cienia wstydu wchodzą w to swoje życie jak do odrażającego teatru, w którym słychać głównie fałszywe dźwięki, i żyją, bo tak trzeba, a nie dlatego bo chcą żyć, nie dlatego, iż życie jest ich namiętnością, nie, żyją dlatego, że ich życie zostało zaabonowane przez ich rodziców. I podobnie jak w niewłaściwych momentach w teatrze, również w swoim życiu klaszczą w niewłaściwych momentach, i podobnie jak na koncercie, również w swoim życiu nieustannie okazują radość w momentach, w których w ogóle nie ma się z czego radować, a w najbardziej odrażający sposób wykrzywiają te swoje aroganckie gęby w chwilach, gdy powinni się serdecznie śmiać. I podobnie jak te abonamentowe sztuki, na które chodzą, są na katasrtofalnie niskim poziomie, tak również ich życie jest na katastrofalnie niskim poziomie*.


---
* Thomas Bernhard, "Wymazywanie", tłum. Sława Lisiecka, wyd. W.A.B, 2004, s. 49.