Powyższy cytat pochodzi z "Pandrioszki" Krystyny Kurczab-Redlich. Jest to reportaż na temat współczesnej Rosji ("współczesnej" w momencie pisania, czyli w latach 90 poprzedniego wieku).
Pierwsza część książki to życie zwykłych, szarych obywateli, nie "nowych ruskich", tylko tych mniej zamożnych. Autorka dość ciekawie opisuje moskiewskie ulice, budynki, metro. Możliwości spędzania czasu wolnego, jedzenie, obyczaje, mentalność Rosjan. Ta część jest zaskakująca, tak to chyba można określić.
Druga to w większej części sprawy takie, jak sposoby państwa na radzenie sobie z przestępczością, choć takie nazwanie sprawy zakrawa w tym momencie na ironię. Jeżeli ktoś czytał "Inny świat", "Archipelag GUŁag" lub inne książki na temat Rosji sowieckiej, to wystarczy tylko powiedzieć, że nic się nie zmieniło. Ta część z kolei była przerażająca.
Ostatnia część to reportaż z wojny w Czeczenii. Bardziej niż przerażająca.

Mimo wszystko nie jest to świetna książka, przynajmniej dla mnie. Temat jest ważny. Ale wykonanie, jeśli chodzi o styl, nie podobało mi się.
Wydaje mi się, że przy opisywaniu zbrodni wojennych nie trzeba uciekać się do patosu, by poruszyć czytelnika. Że zwykle sam opis wystarczy, nie potrzeba zbędnych ozdobników stylistycznych, a tu było ich za dużo.