Do przeczytania "Ceny..." zachęciła mnie nota wydawcy, ponadto rekomendacja Ryszarda Kapuścińskiego na okładce. Jeżeli Mistrz Kapuściński stwierdził, że "To piękna książka. Poetycka, wysmakowana, pełna ciepła (...)"*, jestem w stanie w to uwierzyć. Postanowiłam więc sprawdzić...

Po przeczytaniu mogę ją podsumować jednym słowem: nudy. Nie znalazłam w niej ani poetyckości, ani wysmakowania. No, może momentami, bo książka nie jest tak całkiem beznadziejna, nie. Jest po prostu nudna. Nie ma żadnej akcji, nic się nie dzieje.

Autorka, Szwedka, opuszcza ojczyznę i przenosi się do Bretanii, do Finistère. Opisuje, jak zakłada ogród, walczy z kretami, ślimakami, mszycami i innym robactwem, kupuje i sadzi cebulki tulipanów, narcyzów, krzaki róż przeróżnych odmian, jak spotyka madame C., robi zakupy w sklepie przemysłowym u monsieur H., podlewa ogród, płacąc niebotyczne ceny za wodę, zmaga się z językiem francuskim. I o tym, że musi napisać książkę o Finistère, bo dała słowo madame C. No i woda jest tak droga. Jak sama pisze - "Każdego wieczora dopada mnie panika i przykręcam kran z wodą. Muszę wracać i pisać książkę, inaczej nie będzie z czego zapłacić rachunku. Jeśli nie zabiorę się do pracy, nie wytrzymam do następnej zimy w Finistère"**. I chyba tylko po to została napisana ta książka. Można doszukiwać się w niej głębszych treści o poszukiwaniu własnego miejsca na ziemi i na początku wydawało mi się, że o tym właśnie będzie, bo początek był obiecujący. Nie doszukałam się jednak w niej niczego szczególnego, choć momentami urzekały opisy ogrodu i roślin. To jednak za mało, abym zachowała ją na dłużej w pamięci. Czegoś mi w niej zabrakło...


* Bodil Malmsten, "Cena wody w Finistère", tłum. Jan Rost, Wydawnictwo Literackie, 2007, tekst z okładki.
** Tamże, s. 176-177.