"Mahabharata" jest niezwykłym dziełem literackim. Ponad 100 000 wersetów czyni z niej jeden z największych eposów świata - jest ośmiokrotnie dłuższa niż "Iliada" i "Odyseja" razem wzięte. Według współczesnych badaczy "Mahabharata" powstała na przestrzeni kilku stuleci, między IV w. p.n.e. a IV w. n.e. i miała wielu autorów. Według samej "Mahabharaty" oraz zgodnie z tradycją została ona spisana przez wielkiego wieszcza Wjasadewę około 5 000 lat temu, bezpośrednio po wydarzeniach, które składają się na jej akcję. Epos ten uważany jest za jeden z dwóch fundamentalnych tekstów (obok "Ramajany"), na których opiera się kultura, tradycja i religia Indii, a jej poszczególne epizody wielokrotnie znajdowały swoje przedstawienie w rzeźbie, malarstwie, tańcu czy teatrze.

"Mahabharata" zawiera w sobie wszystko to, co tak fascynuje ludzi zachodu w kulturze Indii: duchowość, mistycyzm, świat bogów, demonów i joginów, wierzenia, miłość, erotykę, opisy bitew.

Historia "Mahabharaty" została opisana na kanwie konfliktu dwóch gałęzi rodu Bharatów. Przedmiotem sporu jest tron Hasztinapury - stolicy Bharata-Warszy (tradycyjna nazwa Indii). Poprzez intrygi Kaurawowie skazali swoich kuzynów na wygnanie i bezprawnie sprawowali władzę w królestwie. Kulminacją historii jest wielka bitwa pod Kurukszetrą, w trakcie której giną Kaurawowie oraz prawie wszyscy biorący w niej udział żołnierze. Przed samą bitwą doszło do wypowiedzenia "Bhagavat-gity" (Pieśń Pana), której 700 wersetów, będących częścią "Mahabharaty", stanowi dla Hindusów najważniejszy i najświętszy tekst. W niej to Kryszna, który jest uznawany za samego Boga Wisznu, instruuje swojego przyjaciela Ardżunę (jeden z Pandawów) o naturze świata, prawie karmy, zasadach reinkarnacji oraz różnych systemach Jogi. Sama "Bhagavat-gita" doczekała się ponad 100 różnych tłumaczeń na język angielski oraz kilku na język polski.

[Purana, 2007]