Kafka tworzył swoje wizje, fantazje, swoją literaturę bardziej dla siebie, niż dla jakichś innych celów poza radością tworzenia szczególnej rzeczywistości ze swojej potężnej wyobraźni, literatura była jego pasją, dawała mu to, czego w życiu nie mógł znaleźć jako Żyd w antyżydowskim społeczeństwie Pragi, jego literatura to bardzo mroczny świat, dziwny, osobliwy, a język, o dziwo! bardzo racjonalny, dość suchy, jak na te zdarzenia, które opisuje.

Nie stara się epatować czytelnika, zmuszać go do gorącego przeżywania tego, co pisze, same zdarzenia epatują, nie narrator. Miejsca, w których wydarzają się wypadki, są zupełnie zwyczajne, może to być Praga czy Warszawa, ale to bez znaczenia, gdzie to się dzieje, to przypowieść, parabola, która dzieje się również teraz w tysiącach miejsc na świecie.

Niemożność porozumienia z innymi, wyjścia poza zaklęty krąg ja, walki o byt w kapitalistycznym świecie, obrazy wyjęte ze snów i umieszczone w mieście, kamienicach, katedrze, sny, które krążą jak mgła wokół ludzi, a ci ludzie rozmawiają ze sobą o pogodzie, próbując tej mgły, która ich w czasie tej rozmowy z wysiłkiem zwyczajnej nie widzieć, to naprawdę wielka osobowość!