Jest to pierwsza i, jak na razie, jedyna książka tej autorki, którą miałam przyjemność przeczytać.
Z początku nie wydawała mi się zbyt ciekawa, ale czytałam, myśląc, że dalej akcja się rozwinie. I cóż, w pewnym sensie to zrobiła, choć nie tak, jak tego oczekiwałam. Słowa wciąż wydawały mi się tylko słowami, a akcja zlepkiem przypadkowych myśli, choć ładnie ubranych w zdania. I wtedy książka dobiegła końca, a ja zaczęłam rozumieć, że to nie ma być kolejna powieść fantasy o wszystkim i o niczym, skupiająca się tylko na ciekawej akcji, barwnych opisach i elfach, ale prawdziwa opowieść z morałem i przesłaniem. Bez machania kijami i wypowiadania łacińskich formułek. Czysta Magia, przez duże „M”.

Cała historia zaczyna się jakby od końca, kiedy to Orrec – chłopiec obdarzony dzikim darem – opowiada o przybyciu mężczyzny z Nizin, Emmona, do Caspromantu, położonego wysoko w górach. O jego stopniowym poznawaniu mocy Darów i o początkach swojego Daru oraz dobrowolnej ślepoty, która miała chronić jego i najbliższych, a jednocześnie odstraszać wrogów i zapewniać postrach wśród ludu. O swoim dzieciństwie, historii swoich rodziców, o przyjaźni, a później miłości, która łączyła go z Gry – dziewczyną z rodu Barrów, posiadającej dar Przywoływania.

Tak naprawdę historia ta, opowiadana w narracji pierwszoosobowej, mogłaby być historią każdego z nas. W końcu wszyscy upadamy i znów powstajemy, niczym feniksy z popiołów, choć zapewne w mniej majestatyczny sposób. A nasze życie jest jak nieokiełznany dar Orreca, nieznane wydaje się straszne, bolesne i nieszczęśliwe, ale kiedy w końcu poznamy całą prawdę, życie nabiera barw, a szarość odchodzi w kąt. A Emmon, chociaż jest złodziejem, może mówić prawdę.

Jednakże nie polecałabym jej osobom, które lubują się w czytaniu książek pokroju „Pottera”, przedstawionych w banalny i przystępny dla każdego sposób. „Dary” nie są lekturą łatwą, a jej znaczenie odkrywa się dopiero po dłuższym czasie i głębszym zastanowieniu się nad sensem tego wszystkiego.

Ocena to zdecydowane i mocne 5.