Barbara Kosmowska przenosi nas w czasy PRL-u. Czasy tak odległe, a dla wielu tak bliskie. Urodziłam się w latach 70-tych XX wieku więc pamiętam jeszcze kolejki, kartki i wiele innych elementów ówczesnej rzeczywistości. Dla mnie, poniekąd, podróż niebieskim autobusem, to powrót do dzieciństwa. Może już bardziej kolorowego, niż dzieciństwo Miśki Pietkiewicz, ale wspominanego z łezką w oku.

Główna bohaterka, Miśka pochodzi z nizin społecznych. Jej starsze rodzeństwo wyjechało w świat, a ona została ze swoją patologiczną rodziną. Babka Bronia wdaje się w utarczki słowne z zięciem, wspomina pracę w teatrze i jest uwielbiana przez najbliższych w dniu otrzymania renty. Ojciec pędzi bimber, mama marzy o nowym segmencie i własnym kiosku z gazetami, a wuj Roman prowadzi podejrzane interesy i jest częstym gościem komisariatu. Miśka od najmłodszych lat doświadcza tego, że pochodzi z "gorszej" rodziny. Na podwórku bawi się sama pod ulubionym kasztanem, w szkole dostaje słabsze oceny, bo jej rodzice, poza bimbrem, nie są w stanie niczego zaoferować nauczycielom. Pomimo dużej wiedzy, którą posiada z trudem dostaje się do liceum, bo nie przystaje do towarzystwa. Kolejny etap życia Miśki to studia- czas beztroski, zabawy, poznawania i smakowania świata. To tutaj poznaje blaski i cienie macierzyństwa.

"Niebieski autobus" to podróż w głąb siebie. To powieść o dojrzewaniu. Składa się z trzech części odpowiadających kolejnym etapom życia głównej bohaterki. To powieść o powrotach do domu i pogoni za marzeniami, za lepszym życiem, niż to, które znała. Wreszcie, powieść o wielkiej determinacji. Pomimo tego, że Miśka, ze względu na pochodzenie, miała zawsze pod górkę, udało jej się skończyć studia, rozpocząć pracę, jako pani psycholog i znaleźć swoje miejsce na ziemi.

Barbara Kosmowska stworzyła bardzo zróżnicowaną galerię postaci. Poza takimi, które ogarnął marazm są postacie, które na łamach powieści dojrzały. Niektóre z nich, jak rodzice głównej bohaterki są bardzo irytujące, inne zabawne, a jeszcze inne podejmują zaskakujące decyzje.

Jak dla mnie, w "Niebieskim autobusie" znalazło się zbyt mało opisów życia codziennego w czasach PRL-u, natomiast nazbyt często powtarzane są marzenia pani Pietkiewicz o segmencie i kiosku z gazetami. Ogólnie, książkę napisaną prostym językiem czyta się szybko i przyjemnie.


Niebieski autobus (Kosmowska Barbara)