Użytkownik: Wera22 22.01.2008 20:38 napisał(a):
Odpowiedź na: Duże rozczarowanie granic... | pawelpe Bardzo ciekawe refleksje.Własnie niedawno skończyłam czytać tą ksiażkę.
Jedną z rzeczy, które poruszyły mnie najbardziej,była właśnie postawa Kena Wilbera jako osoby wspierającej. W moim przekonaniu trzeba mieć ogromną siłę,żeby poradzić sobie tak jak on w tej roli. To, iż uznaje,że słabo mu szło,nie oznacza, że czytelnik tak samo to oceni. Właśnie jego postawa i sposób radzenia z sytuacją sprawiły,że zaczełam sie zastanawiać czy innym chorym ta ksiażka może pomóc,kiedy koło nich nie będzie kogoś tak wrażliwego, inteligentnego i wspierającego jak obok Trei.
Druga sprawa, która mnie pobudziła do refleksji po przeczytaniu tej opinii to kwestie finansowe. Czytając książkę też myślałam o tym, kogo by było stać na te wszystkie terapie, pod koniec Treya wspomina w jednym zdaniu o trudnościach materialnych związanych z leczeniem. Wtedy pomysłałam,że nie wiemy jak oni sobie do końca z tą sytuacją radzili, może celowo nie o tym miała być ta książka? Może zatraciłaby swój duchowy klimat?
Wydaje mi się także, że w rozdziale 11, który Wilber proponuje ominąć, jeśli kogoś nie interesuje, filozofii jest sporo, ale nie tylko. Głęboka filozofia życiowa jest w wielu słowach Trei, kiedy mówi o codziennej walce i tak samo w wielu przemyśleniach samego autora. Choćby w przytoczonym tutaj,za Wilberem cytacie:
"Róże pod moim oknem nie maja żadngo zwiazku z tymi,które przekwitły, ani z tymi, ktore zakwitną po nich.Są jakie są; żyją dziś z Bogiem. Dla nich czas nie istnieje. Róża po prostu jest - doskonała w każdej chwili swojego istnienia. Człowiek zaś wybiega w przyszłość albo wspomina; nie żyje teraźniejszością, lecz z oczyma zwróconymi poza siebie opłakuje przeszłość lub nie bacząc na bogactwa, które go otaczają, staje na palcach, by dojrzeć przyszłość. Nie może być szczęśliwy i sliny, jeżeli nie żyje w zgodzie z chwilą obecną"
I ostatnia sprawa, która mnie zastanawia. To, że Treya była ponadprzeciętnie inteligentna i w związku z tym tak pięknie zmagała się z chorobą nowotworową - jestem głęboko przekonana, że to miało ogromne znaczenie, ale właśnie dlatego ta postawa może stanowić drogowskaz/wskazówkę dla wielu przeciętnie inteligentnych. Ponadto być może dzięki takiej inteligencji zauważała wiele szkodzących, a także wspierających zachowań osób otaczających chorych na nowotwór i potrafiła ubrać swe obserwacje w słowa. Może to stanowić pomoc dla tych, którzy są przy chorym na raka.
Jestem ciekawa, dlaczego obawiasz się, że ta książka może być bardzo szkodliwa?

Użytkownik: a_g_a_e 24.01.2008 19:34 napisał(a):
Odpowiedź na: Duże rozczarowanie granic... | pawelpe "Filozofii i integrystycznego modelu w tej książce jest bardzo mało" - jeśli jesteś naprawde zainteresowany ta tematyka, polecam serdecznie pozostale pozycje K.Wilbera, ktore nie pozostawiaja watpliwosci, iz jest to "renomowany autorytet w dziedzinie filozofii/religii/etyki, twórca unikatowego, zintegrowanego systemu filozoficzno-duchowego, łączącego elementy Wschodu i Zachodu". Temat tej ksiazki byl, jak mi sie wydaje inny, a watki filozoficzne pojawialy sie jedynie "na marginesie".

Tresci "umiarkowanie, ani wrecz bardzo szkodliwych" nie znalazlam.

"Czy czytelników byłoby stać na te wszystkie próby różnych metod w analogicznej sytuacji?"- nie wiem czy byloby mnie stac i nie wiem dlaczego mialabym sie nad tym zastanawiac???

Wydaje mi sie, ze K.W z wielka szczeroscia i pokora opisal swoja droge jako opiekuna i chyba ta pokora tak mnie urzekla. W obliczu cierpienia bliskiej osoby, jestesmy wszyscy tak samo nieporadni i tak samo bezsilni, bez wzgledu na to, z jakiego jestesmy kontynentu, jakie mamy wyksztalcenie i jaki jest stan naszego konta.


"...w porównaniu do naprawdę dobrych książek, innych staram się nie czytać" -to skad wiesz, ze zle, sa zle, skoro ich nie czytasz???:))) Bardzo przydatna umiejetnosc.

Użytkownik: pawelpe 26.01.2008 17:04 napisał(a):
Odpowiedź na: Duże rozczarowanie granic... | pawelpe Trochę jestem zaskoczony zaistnieniem komentarzy do mojej recencji. Odpowiadem integrystycznie na elementy obu komentarzy.
Szkodliwość: ja odbieram tę książkę jako pewne wskazanie jak postępować w życiu na przykładzie historii ekstremalnej. Możemy chyba się zgodzić, że jeżeli człowiek radzi sobie w takiej sytuacji to reszta to pestka. Na pewno łatwiej budować holistyczne podejście do życia i system wartości mając odpowiedzi na takie sytuacje. Tylko, że właśnie ja mam wrażenie, że z tej książki nie wynika mądre przesłanie. To jest tylko opowieść, nie ma puenty, właśnie brak głębi duchowej. Jeżeli ktoś chce coś z tej książki zaadaptować do swojego podejścia do życia to nie bardzo wiem co i mam obawy, czy będzie to pożyteczne (choć z tym że może być bardzo szkodliwa, to rzeczywiście przesadziłem - to pewnie emocjonalne sformułowanie w rozczarowaniu po przeczytaniu). Odwrócę dyskusję - co wam się tak bardzo podobało w tej książce? Zgrabnie opisanych, wzruszających książek są pewnie tony, ale czas jest dobrem najbardziej deficytowym. I zawsze istnieje koszt alternatywny (przeczytania innych książek). Do tych największych, na które na pewno nie szkoda czasu ta nie należy.

Użytkownik: Wera22 19.09.2008 23:47 napisał(a):
Odpowiedź na: Trochę jestem zaskoczony ... | pawelpe Po pierwsze, przepraszam, ze odpisuje na Twoje pytanie dopiero teraz.
Po drugie - co mi sie podobalo?
Pisze teraz prace,ktora dotyczy zmagania sie rodziny z choroba zagrazajaca zyciu dziecka, a ze szukam roznych materialow do czesci teoretycznej, natrafiam na wiele blogow osob smiertelnie chorych, badz ich bliskich. I teraz juz umiem wyrazic,co mi sie podoba w tej ksiazce.
Ona sprawia,ze nie musisz byc chory,nie musisz miec umierajcego w poblizu,zeby docenic cos,ponad dobra materialne,kariere itp. Pokazuje rozwoj duchowy istoty ludzkiej,chorej i zdrowej. I jezeli sprawi,ze choc jeden zdorwy czlowiek, nie majacy kontaktu ze smiercia, zastanowi sie nad tym, co w zyciu tak naprawde ma wartosc - to juz sukces.
No to by bylo na tyle - wracam do swoich zajec i pozdrawiam.
Wera

Użytkownik: Annvina 14.03.2008 09:39 napisał(a):
Odpowiedź na: Duże rozczarowanie granic... | pawelpe Mama takie pytanie - czy wszystkie książki Wilbera to powieści? Spotkałam się jakiś czas temu z opinią, że Wilber to dosłownie guru, jego książki uczą jak żyć, tłumaczą wszystko (cokolwiek to "wszystko" znaczy) i w ogóle dzięki nim można zrozumieć wszelkie mechanizmy rządzące światem. Opinia nie moja, ale jak widać skrajnie pozytywna. Po tej recenzji jestem całkiem zdezorientowana. Nie bardzo spodziewałam się filozofii ubranej w powieść i to jeszcze oplecionej wokół choroby nowotworowej, raczej traktau filozoficznego samego w sobie. Czy książki Krótka historia wszystkiego i Integralna teoria wszystkiego to także powieści, czy "czysta" filozofia?

Użytkownik: Annvina 14.03.2008 09:40 napisał(a):
Odpowiedź na: Mama takie pytanie - czy ... | Annvina Przepraszam, oczywiście miało być "mam takie pytanie", za szybko kliknęłam Dodaj ;)

Użytkownik: jazim 06.11.2008 17:13 napisał(a):
Odpowiedź na: Duże rozczarowanie granic... | pawelpe Tak sobie czytam tą recenzję i wydaje mi się, że podchodząc do niej dosłownie widać tylko kolejną historię o umieraniu. Jednak ta historia była dla mnie tylko tłem do bardzo wielu przemyśleń Wilbera, których większości nie "podał na tacy" jak w innych swoich książkach. Właśnie dlatego Wilber mówi, że rozdział z czystą teorią można spokojnie pominąć. Tym razem trafia w serce a nie w umysł, głównie za sprawą swojej żony. Książka zwłaszcza bardzo potrzebna ludziom zapatrzonym w niego niczym w Jezusa, niosącego zbawienie. Okazuje się, że Wilber to nie mistyk, to wspaniały umysł, twórca niesamowicie spójnego i jakże prawdziwego systemu filozoficzno-duchowego, ale nie do końca potrafiący wprowadzić go w swoje życie.

Użytkownik: Anerian 07.04.2010 13:34 napisał(a):
Odpowiedź na: Duże rozczarowanie granic... | pawelpe A ja chciałabym się zapytać, co uważacie za największe błędy, które popełnił Wilber, które uczyniły go bardziej nieszczęśliwym?