- Jesteśmy prawdziwie szekspirowską rodziną - zwykła mówić mama.
- Tylko w połowie - odpowiadał tata i śmiał się.
- No, ale jednak - mówiła mama.
Bo było to tak: kiedy mama porzuciła teatr, żeby wyjść za tatę, powiedziała, że zrobi to tylko pod jednym warunkiem: że będą mieli dużo dzieci, a ona będzie mogła wybierać dla nich imiona.
Tyle pięknych imion mogła zaproponować! Tata powiedział, oczywiście, że spełni wszystkie jej życzenia, bo bardzo chciał się z nią ożenić.
A wtedy mama tak się wzruszyła, że obiecała zadowolić się nadawaniem imion dziewczynkom. Imiona chłopców miał wymyślać sam. I muszę powiedzieć, że to było naprawdę moje szczęście. Zaraz dowiecie się dlaczego!*


---
* Edith Unnerstad, "Podróż z rondlem", przeł. Anna Gondek, wyd. Nasza Księgarnia, 1979, s. 7.