Trzy kobiety (Musil Robert)
Wbrew tytułowi zbioru, kobiety stoją w cieniu mężczyzn, którzy tak naprawdę stanowią oś każdej opowieści i wokół nich kręci się akcja.
Pierwsza historia toczy się powoli. Mężczyzna nie budzi sympatii czytelnika z powodu swojego nagannego zachowania. Pisarz duży nacisk kładzie na opisy przyrody, otoczenia, nie zapomina również o wewnętrznych przeżyciach bohatera. Kobieta ukazana jest jedynie w zarysie. Wiemy, że jest prostą, silną, zdrową osobą, która nie ma większych zahamowań w relacjach z mężczyznami. Właściwie niewiele więcej wiemy o jej życiu, dopiero na końcu znajdujemy odpowiedź na wszystkie nurtujące pytania i wątpliwości. Podsumowałabym tę część w ten sposób, że akcja toczy się w żółwim tempie, niemal sennie, nie spodziewamy się niczego, aż tu nagle na sam koniec zaskakuje nas i następuje wielkie BUM!!!

Portugalka przewija się w tle, choć i tak możemy się zorientować, że jest to kobieta sprytna, nieugięta, silna, pragnąca dominować. Historia ta podobała mi się najbardziej, przeniosła mnie w dawne czasy, być może średniowieczne. Mąż Portugalki to silny mężczyzna, wielki wojownik i strateg. Praktycznie niemal nieobecny, z powodu toczonych walk, w domu. Całość jest mroczna, przesycona grozą, czytając czuje się nieustanny lęk i napięcie, przewracając kartki włos jeży się na głowie, gdyż namacalnie odczuwamy niepokój, nasuwa się pytanie - co będzie dalej? Domyślamy się, że stanie się coś złego, że nie może być dobrego zakończenia...., a finał (i tak) nas zaskakuje.

Najlepiej możemy poznać ostatnią z bohaterek - Tonkę. Jest ona równie często obecna w opowieści jak i jej partner, choć i tak całość przekazu jaki dostajemy jest widziana oczami mężczyzny, interpretowana poprzez jego poglądy, lęki, nadzieje, niewypowiedziane słowa oraz napisane listy, których nie wysyła ani do matki, ani do swojej kobiety.

Zespolenia; Historie nie historie (Musil Robert)
Kolejny zbiór Roberta Musila jest w zupełnie innym stylu niż Trzy kobiety - mam tu na myśli jego znaczną część, czyli "Zespolenia". Ogromny nacisk pisarz położył bowiem na bardzo silnie rozbudowaną, wielowarstwową introspekcję bohaterów, którą tak barwnie rozwinął kosztem minimalistycznej akcji. To wszystko powoduje, iż trzeba się naprawdę mocno skupić i natrudzić przy czytaniu, co zupełnie nie przeszkadza, gdyż jakość wynagradza wszelkie trudności.
Końcówka tomiku, czyli "Historie nie historie", to już zupełnie inny kaliber - lekka, przystępna, z humorem.

Oczarowana powyższymi utworami przymierzam się obecnie do przeczytania Człowiek bez właściwości (Musil Robert) .