Mam ogromny problem z oceną tej książki. Kupiłam ją, ponieważ dwie wcześniejsze książki Joanny Bator ("Piaskowa Góra" i "Chmurdalia") zrobiły na mnie ogromne, pozytywne wrażenie. Nota wydawnicza (W.A.B., 2012) na okładce "Ciemno, prawie noc" również zapowiadała smakowitą lekturkę. Przypadek sprawił, że otworzyłam książkę prawie na ostatniej stronie, gdzie autorka zamieszcza informację, iż wszystkie postaci i wydarzenia są wytworem jej wyobraźni.

Na początku powieść wciągnęła mnie bardzo, około 200 pierwszych stron wchłonęłam w zaskakującym tempie. Przemyślane budowanie napięcia, obraz szarego, zrujnowanego Wałbrzycha, który jest jedynie zdegenerowanym cieniem wspaniałego, ułożonego Waldenburga, podróż w przeszłość, odkopywanie traum wojennych, wydarzenia z pogranicza snu i jawy, naprawdę dobrze przemyślana fabuła.

Jednak później pojawiły się wątki dla mnie niepokojące, brudne i niesmaczne. OK, można sobie wymyślić wątek pedofilii i kazirodztwa w powieści kryminalnej, nawiązującej do powieści gotyckiej, której akcja rozgrywa się w zdegenerowanym środowisku naznaczonym traumami i rozkładem. Taki zamysł autorki, temat ciężki, ale przecież istniejący. Są jednak w książce pewne fragmenty, opisy, które mnie strasznie zniechęciły. Bo skoro fabuła jest projektem wyobraźni autorki, to nie wiem, co trzeba mieć w głowie, żeby takie opisy wymyślić. Naprawdę niepokojące i niesmaczne.

Jeśli ktoś wczuwa się w emocję i czytany tekst, radzę ostrożnie podchodzić do tej powieści. We mnie pozostawiła pewien dysonans i, co tu dużo mówić, obrzydzenie. W przyszłości na pewno będę z większą ostrożnością podchodzić do książek Joanny Bator.

Pragnę również zaznaczyć, że jest to moja subiektywna ocena i może po prostu jestem zbyt wrażliwa na tematy poruszane w książce.