Po śmierci rodziców trzynastoletnia Joanna Bradshaw jedzie z ubogiej północy Anglii (Lancashire) do Londynu, by zamieszkać z elegancką rodziną wujka Garlanda. Garlandowie to tytułowa "baletowa rodzina": mama jest primabaleriną, tata dyrygentem, czwórka dzieci albo uczęszcza do szkoły baletowej, albo już występuje na scenie. Joanna początkowo nie bardzo potrafi się odnaleźć w tej – tak bardzo odmiennej – rzeczywistości; nie potrafi znaleźć wspólnego języka z kuzynami, dla których całym światem jest taniec. Stopniowo pozwala jednak, by balet i ją zauroczył, i odnajduje swoje miejsce w baletowej rodzinie.

"Baletowa rodzina" to sympatyczna książka, bardzo lubiłam ją jako dziecko i do tej pory mam do niej sentyment. Próżno w niej szukać pogłębionych portretów psychologicznych i przenikliwego uchwycenia Anglii połowy ubiegłego wieku; jednak przyjemnie jest na parę godzin pogrążyć się w życiu i problemach Garlandów, ze szczególnym uwzględnieniem nieposkromionej Delfiny. Nie zawsze przecież ma się ochotę na pięciodaniową ucztę w pięciogwiazdkowej restauracji, czasem wystarczą konfitury do herbaty.