Kto z nas nie chciałby umieć latać? Nie za pomocą maszyny, ale o własnych siłach wzbijać się w powietrze i dryfować jak ptak. Być przy tym niezależnym i wolnym od przesuwającego się w dole świata, z takiej perspektywy małego i niewiele znaczącego.

Aleksander Grin z czarującą lekkością, pełnymi uroku słowami kontrastuje dwa światy: ten rzeczywisty, obracający się wokół praw fizyki i zamknięty na wszystko, co wykracza poza jego krótkowzroczną wyobraźnię oraz drugi świat, o wiele bardziej osobliwy i o wiele bardziej pociągający, pełen nieograniczonych możliwości. Świat marzeń i fantazji, do którego wstęp mają tylko umysły o ponadprzeciętnej imaginacji. Ludzie, który pragną czegoś więcej. Drud, posiadający niecodzienny talent, jest tu symbolem wzlotu duszy na wyżyny, przełamania ograniczeń materializmu i niewiary, które na zawsze przykuwają ludzkość do ziemi. Tawi, w przeciwieństwie do Runy, jest kimś, kto potrafi to dostrzec i docenić, ale sama nie umiałaby osiągnąć tego „wtajemniczenia” – dopiero Drud może ją w nie wprowadzić.

Styl, pełen poetyckich porównań i metafor, idealnie pasuje do całości i nadaje jej prawdziwie magiczny klimat.

Nie każdemu się spodoba. Ja od dzieciństwa jestem ogarnięta obsesją latania. Zawsze panowało w moich marzeniach i snach, a „Migotliwy świat” jest książką, która w pewien sposób określiła te marzenia, wyraziła je w słowach, których mi brakowało. Polecam marzycielom :).